گونتر گراس
زاده شانزدهمین روز اکتبر ۱۹۲۷ در دانتسیگ. گراس، هم نویسنده بود و هم نقاش، هم شاعر بود و هم مجسمه‌ساز. او در دوره‌ی آلمان نازی رشد کرد و به همین دلیل صدای نسلی شد که در یکی از تراژیک‌ترین ادوار تاریخی آلمان زندگی کرده‌اند. گراس همواره خود را راوی تاریخ از دریچه‌ی نگاه پایین‌دستی‌ها می‌دانست.

پانزده ساله بود که برای فرار از فقر و تنگناهای خانوادگی، با اشتیاق شخصی وارد ارتش هیتلری شد و به لشکر توپخانه پیوست. در برهه‌ای اسیر شد و به اسارت نیروهای ارتش امریکا درآمد و تا اواخر آوریل سال ۱۹۴۶ در بازداشتگاه بود.

او در بازجویی نیروهای امریکایی، به عضویت خود در اس‌اس اعتراف کرد اما این نکته‌ی تاریخی را تا سال ۲۰۰۶ میلادی در جایی فاش نکرد.

گراس افزون بر جایزه نوبل، که آن را در سال ۱۹۹۹ از آنِ خود کرد، جوایزی همچون جایزه گئورگ بوشنر، جایزه آستوریاس و جایزه توماس مان را نیز در تالار افتخارات خود دارد. بسیاری از منتقدان ادبی، گونتر گراس را در کنارِ هاینریش بُل مهم‌ترین نویسنده‌ی ادبیات آلمان در سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم می‌دانند.

بوی برف می‌آید، عشق با پاهای چوبین، طبل حلبی، کفچه ماهی، شهر فرنگ و حلزون‌ها به زمان می‌بازند از جمله آثار ترجمه شده‌ی گونتر گراس در زبان فارسی است.