امیلی دیکنسون
زاده دهُمین روز دسامبر سال ۱۸۳۰ در امهرست. دیکنسون در خانواده‌ای به دنیا آمد که اصالت خانوادگی ویژگی بارز آن بود. شاعری که همواره سکوت و خلوتی را به شلوغی ترجیح می‌داد، ۷ سالی را در آکادمی امهرست به تحصیل مشغول بود و چند صباحی را نیز در مدرسه‌ای مذهبی گذراند.

امیلی دیکنسون از پرکارترین شاعران زمانه‌ی خود بود، بااین‌حال تمام اشعاری که سرود به چاپ نرسید و تنها بخشی از آن‌ها چاپ شد. غیر متعارف بودن ویژگی خاص اشعار او بود. جاودانگی و مرگ درون‌مایه‌های اصلی شعر اوست که در اشعار و نامه‌هایش، حضوری پررنگ دارد.

از نکات عجیب زندگی امیلی دیکنسون آن است که آثار کامل وی در زمان حیاتش پنهان ماند و تنها پس از مرگ این شاعر بود که خواهر کوچک‌ترش، لاوینیا، پرده از اسرار برکشید و آثارِ خواهر خود را عیان ساخت. سال ۱۸۹۰ بود که مجموعه اشعارش را دو تن از آشنایان خانوادگی‌اش، هیگنسون و لومیس تاد، منتشر کردند. این نسخه، تا سال‌ها تنها مجموعه چاپ‌شده از این شاعر بود تا آنکه در سال ۱۹۵۵، توماس جانسون، مجموعه کامل اشعار این شاعر را با عنوان شعرهای امیلی دیکنسون به چاپ رساند.

از نظر محتوا و کیفیت شعری، اغلب، اشعار دیکنسون را به سه دوره تقسیم می‌کنند:

بخش نخست: پیش از سال ۱۸۶۱٫ احساس‌گرایی ویژگی غالب اشعار این دوره است.

بخش دوم: از سال ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵٫ این دوره را می‌توان پربارترین و خلاق‌ترین دوره‌ی پرونده ادبی دیکنسون دانست. مرگ و زندگی درونمایه‌هایی هستند که در این دوره به اوج می‌رسند.

و بخش سوم: پس از سال ۱۸۶۶٫ اشعاری که البته بسیاری از آن‌ها در ادوار قبل‌تر سروده شده‌اند.

بسیاری از اشعار ادوار مختلف این تقسیم‌بندی به فارسی نیز ترجمه شده‌اند.