هرمان ملویل
زادۀ اولین روز اوت ۱۸۱۹ در نیویورک‌سیتی. ملویل در ادبیات امریکا، همان نقشی را دارد که تولستوی در ادبیات روس. او چنان گمنام مُرد که مرگش حتی در مطبوعات هم منعکس نشد.

البته این گمنامی به دور از خصوصیات زندگی او نبود، چون او به غیر از یک سالی که به سفر مخاطره‌انگیز و هیجان‌آور دریایی رفت، تمام زندگی‌اش را در تنهایی، فقر و اندوه گذراند.

بعد از موفقیت نسبی تایپه و اُمو، که ملویل را به عنوان فردی آشنا به زندگی آدمخواران و بومیان وحشی معروف کرد، منتقدان و خوانندگان از او رو برگرداندند.

از موبی دیک هم نه‌تنها استقبال نشد، آن را به باد انتقاد و استهزا گرفتند. ملویل در این مورد چنین اظهار کرد: «شاهکار مرا در آتش دوزخ کباب کردند!» و البته خود او نیز همراه با شاهکارش در آن آتش سوخت.

آثار این بزرگ‌ترین نویسندۀ امریکا حدود نیم‌قرن به بوتۀ فراموشی سپرده شد تا اینکه در سال ۱۹۱۹، منتقدان بصیر آن‌ها را در معرض توجه عامه قرار دادند.

از آن زمان تا‌به‌حال، نام هرمان ملویل به عنوان بهترین نویسندۀ امریکایی بر تارک ادبیات امریکا می‌درخشد.