علی اشرف درویشیان
زادۀ سومین روز از شهریور ۱۳۲۰ در کرمانشاه. درویشیان که در خانواده‌ای کارگری به دنیا آمده بود، در سنین نوجوانی، به کارگری مشغول شد. تحصیلات علی اشرف درویشیان تا دبیرستان در همان کرمانشاه سپری شد.

سال ۱۳۳۷ بود که این نویسنده، دانش‌سرای مقدماتی را گذراند و سپس راهی روستاهای حومۀ کرمانشاه و گیلانغرب شد تا در آنجا معلمی پیشه کند.

تحصیل در دانشگاه تهران و در رشتۀ ادبیات فارسی، مقطع مهم دیگر زندگی او بود. درویشیان، سپس تحصیلات تکمیلی خود را در مقطع کارشناسی ارشد، در رشتۀ روان‌شناسی تربیتی ادامه داد.

اما شروع نویسندگی او آن هم به‌طور جدی، پس از آن اتفاق افتاد که با سیمین دانشور، جلال آل‌احمد و امیرحسین عالم‌پور در تهران آشنا شد و کم‌کم به این نکته پی برد که فرم داستان کوتاه و رمان، بسیار منطبق بر سلیقۀ ادبی اوست.

شخصیت‌های مرکزی بسیاری از آثار درویشیان را مردم فرودست تشکیل می‌دهند. همچنین حیات و زیست خودش در دل شرایطی سخت نیز به‌خوبی در آثارش بازنمود پیدا کرده است.

از همان هنگام که در روستاهایی دورافتاده به معلمی مشغول بود، دانش‌آموزان و خانواده‌های آنان منبع الهام خطوط داستانی بسیاری برای او بوده‌اند.

خودِ درویشیان ریشه‌های آشنایی با قصه و پدیدۀ قصه‌گویی را در سنین کودکی و از داستان‌هایی که پدر و مادربزرگش برایش تعریف می‌کردند می‌داند. او همچنین تحت تأثیر آثار برخی از نویسندگان خارجی مانند ویلیام فاکنر و گارسیا مارکز بود.

از این ولایت، درشتی، فصل نان، سلول ۱۸، قصه‌های بند، سال‌های ابری، دانه و پیمانه و افسانه‌ها، مثل‌های کردی و همراه آهنگ‌های بابام از جمله آثار اوست.