کتاب قابلمه را فراموش کن

اولین چاپ کتاب اگر میخواهى سالم شوى، قابلمه را رها کن، نوشته‏ هلموت واندمیکر، بعد از انتشار چنان سریع نایاب شد که چاپ مجدد را ضرورى کرد. واندمیکر پزشک نیست، بلکه تاجرى است که در مقام سرباز در جنگ جهانى دوم شرکت کرد و به‌شدت زخمى شد. او روش‏های متعددی را روى جسم خود امتحان کرد و دانشی وسیع درباره‏ علم تندرستى، چه در فرهنگ امریکایى و چه آلمانى که فرهنگ مادرى خودش است، به دست آورده است که من نظیرش را ندیده‏ام. کتابش مثل بمب در آلمان صدا کرد و به‌عنوان اثرى جاودان در مورد تغذیه ثبت شد. او چشمان کسانى را باز کرد که سؤالاتى درباره‏ تغذیه ... و تندرستى داشتند، من این کتاب را به‌عنوان هدیه‏ کریسمس دریافت کردم و بیاغراق میتوانم بگویم که زندگیام را دگرگون کرد.

موضوع این کتاب چیزى بود که من نصف عمرم را در جستجوى آن سپرى کرده بودم: اسرار تندرستى. سال 1951 بود که براى اولین‌بار واندمیکر را در درمانگاه ملاقات کردم. آن زمان او هم مثل من از روش تغذیه‏ دکتر وائرلند پیروى میکرد (ماکروبیوتیک) و مدت زیادى نیز تابع آن بود؛ اما سپس دریافت که شیوه‏ تغذیه‏اش کاملاً صحیح نیست. روش وائرلند بیشتر شامل دانه‏هاى پخته و محصولات لبنى بود که این‏ها هم غذایى طبیعى براى انسان نیستند. درعوض، در روش تغذیه‏ گیاه‏خوارى که از خوردن شیر و مشتقات آن پرهیز میکنند، بهبود بیماریها به‌مراتب چشمگیرتر بوده است. آن روش به‌هرحال یک قدم جلوتر بود، اما هرگز نمیتوانست بیماریهاى خطرناک انسان را مداوا کند.

قانون طبیعت توافق و مصالحه نمیشناسد. به قول گوته: «هرکس میخواهد از شر بیمارى خلاص شود، باید یک قدم جلوتر از آن باشد.» و حالا سؤال این است که چطور؟ با مصرف خوراکیهایى که خالق براى ما تعیین کرده است. این خوراکیها را به‌راحتى میتوان شناخت. کافى است نگاهى به انجیل بیندازید.

آنچه خالق به‌عنوان غذا براى ما تعیین و پیشنهاد کرده است، میوه‏هاى بهشتى است؛ بله، فقط و فقط میوه‏هاى دانه‏دارى که زیر نور خورشید میرسند، نه آنچه با زمین آلوده و مسموم در تماس هستند. این قانون تا به امروز تغییر نکرده است، همچنان که ساختار بدن انسان تغییر نکرده است. امروزه آتش، قابلمه، ماهیتابه، کباب‏پز و اجاق‏گازهاى آخرین مدل، انسان را بیش از پیش به استفاده از غذاهاى مرده ترغیب میکنند، به‌خصوص غذاهاى گوشتى و غذاهاى آماده و از قبل تهیه‌شده در کارخانه‏هاى به‌اصطلاح غذاسازى که جز بیمارى ره‏آوردى براى انسان ندارند.

وقتى انسان دوباره به غذاى اجدادش رو کند، سلامتى نیز به طرف او باز خواهد گشت و بیماریها ناپدید خواهند شد. علم پزشکى امروز که فقط میتواند به کمک داروهاى شیمیایى علائم بیماریها را سرکوب کند، هیچ‏گاه قادر نخواهد بود علت را برطرف کند. به همین دلیل هرگز به هدف نخواهد رسید. این امر باید بر همه آشکار شود. همیشه پزشکانى مانند هیپوکرات و واندمیکر بوده‏اند که تلاش کرده‏اند انسان را به طرف غذاهاى طبیعیاش برگردانند، اما در این راه زیاد موفق نبوده‏اند، زیرا مخالفت پزشکان از یک طرف و شرکت‏هاى تولید مواد غذایى و تبلیغات رسانه‏هاى گروهى از سوى دیگر، موانعى در سر راه آگاهى انسان ایجاد کرده‌اند تا او را از ریشه‏اش جدا کنند. موفقیت زمانى میسر میشود که پزشکان درک کنند خود نیز بیمار و اکثر معتادند.

در این میان وزارت بهدارى و بهزیستى هم موظف است نقش خود را به مفهوم واقعى کلمه ایفا کند. متأسفانه در دانشگاه‏ها نیز چیزى تدریس نمیشود. در آنجا فقط راه مداوا به کمک علم فیزیک و شیمى تعلیم داده میشود و پزشکان هنگام ویزیت بیماران مواظب هستند چیزى درباره‏ تغذیه به زبان نیاورند تا مبادا بیمارانشان را از دست بدهند. من با واندمیکر هم‏عقیده‏ام و صددرصد نظریاتش را تصدیق میکنم، زیرا آن‏ها را روى بدن نودویک‌ساله‏ خودم امتحان کرده‏ام. صدها بیمار من گواه این ادعا هستند. واقعیت‏ها را باید گفت، حتى اگر به ضرر عده‏اى تمام شود. همه باید حقیقتی را بدانند، که میتوان در کتاب هلموت به آن دست یافت. من این را به‌عنوان پزشک و یاور انسان‏ها میگویم و خود را براى گسترش و همگانى کردن این کتاب متعهد میدانم، زیرا واقعیت‏هاى فراوانى در آن وجود دارد. این  کتاب را به همه‏ کسانى که دنبال تندرستى واقعى هستند یا میخواهند از شر بیماریها رها شوند، معرفى و پیشنهاد میکنم.

حاصل بیش از چهل سال تلاش و تحقیق و مطالعه درباره‏ تغذیه و تندرستى را میتوان در دو جمله خلاصه کرد:

1. علت تمام بیماریها فقط یک چیز است: مسموم شدن بدن.

2. براى سالم شدن فقط یک راه وجود دارد: رفع مسمومیت.

قضیه به همین سادگى است

تو خودت با خوردن پختنیها، داروهاى شیمیایى، مواد تحریک‏کننده، مسکرات و مواد نشئه‏آورى که در بدن تولید اسید میکنند باعث ایجاد مسمومیت در بدنت میشوى.

رفع مسمومیت فقط از طریق مصرف مواد زنده یا قلیایى که در میوه‏ها و گیاهان خوراکى وجود دارد، ممکن است.

تنها شفابخش تو در این میان فقط بدن توست. دنبال ... هیچ داروى شفابخشى خارج از بدنت نگرد. همه گشته‏اند و هنوز میگردند، اما چیزى نخواهند یافت، براى اینکه از آغاز به خطا رفته‏اند.

فقط یک خالق، یک کائنات، یک طبیعت و یک قانون طبیعى وجود دارد؛

متعاقب این قانون طبیعى، اساس تغذیه براى انسان و حیوان یکسان است. تو نیز باید مواد طبیعى خامى را بخورى که براى خاطر تو خلق شده است. حدود هفتادهزار حیوان وحشى از این قانون پیروى میکنند. فقط انسان است که غذاى پخته و شیر میخورد! به‌دنبال این استثنا، فقط اوست که از داروهاى شیمیایى که سلامتش را به خطر میاندازند، استفاده میکند. حاصل این دور شدن از طبیعت همانا بیمارى است، حال اسمش را هرچه میخواهند بگذارند. انسان میلیون‏ها سال از تاریخ تکامل خود را از مواد خام طبیعى که بدنش با مولکول‏هاى آن سازگارى دارد، سپرى کرده است؛ اما با اینکه سال‏هاست انسان از مواد پخته و مرده تغذیه میکند، هنوز شکل بدن و اندام‏هایش تغییر نکرده است. مواد غذایى در حرارت آتش خاصیت اولیه‏شان را از دست میدهند و نتیجه استفاده از آن‏ها انهدام اندام‏ها و بروز بیماریهاست. اگر میخواهى سالم شوى و سالم بمانى، به غذاى قدیم و اصلى خود بازگرد. این تنها راه نجات است و تنها تو باید تصمیم بگیرى. بعد از اینکه چند روز روزه گرفتى و سموم را از بدنت بیرون راندى، خوراکیهاى تازه و خام و خوش‏بو و خوش‏رنگ و خوش‏مزه بخور. نود درصد از نیروى حیات‏بخش و قواى عصبى و انرژى لازم براى بهبود جسمانى، با عمل کردن به توصیه‏ بالا تأمین میشود. تنفس هواى پاک، نور خورشید، آب تمیز، حرکات بدنى، استراحت و خواب کافى نیز از عوامل مهم و ضرورى است.

اضطراب به میزان کم طبیعى و اجتناب‏ناپذیر است، اما بیش از حد آن مضر و بیماریزاست.

چرا ما آدم‏ها از این قوانین پیروى نمیکنیم؟ به دلیل عادت‏هاى غلط و اراده‏ ضعیف.

وقت آن است که از قانون طبیعت دفاع کنیم نه از شیوه‏ مبتذل زندگى امروزى. چقدر غمگین و دردآور است داستان بیمارى ایدز در عصر ما! حضرات، باکتریها را دشمن ما میدانند و معتقدند که باید علیه آن‏ها جنگید، اما واقعیت این است که آن‏ها دوستان ما هستند، زیرا آشغال‏هایى را می‌بلعند که پس از هضم غذا در بدن ما بر جا میمانند. اگر آن‏ها نباشند عمر بشر خیلى کوتاه میشود. در بیمارى ایدز نیز ویروس‏ها عامل سرایت و عفونت بیمارى نیستند، بلکه علت زیربنا و محیط مساعدى است که ما با مصرف موادى مرده و تحریک‏کننده مانند نمک، ادویه، قهوه، چاى، کاکائو، شکلات، الکل، سیگار و داروهایى که تعدادشان از شمارش خارج است، آماده میکنیم. آرى، براى هر رشدى زیربنا و شرایطى لازم است و باکترى براى رشد خود به غذا نیازمند است. من ایمان دارم که بیشتر بیماران مبتلا به ایدز بر اثر استفاده از داروهایى مانند ازیدوتمیدین AZT دچار مرگ زودرس میشوند نه به دلیل وجود ویروس. ما با داروهاى شیمیایى بیشتر خود را مسموم میکنیم و به قتل میرسانیم. به‌جاى اینکه شیوه‏ غلط زندگیمان را عوض کنیم، دارو میخوریم. گیاه‏شناسى معتبر به نام فرانس کراوترمن در کتاب جدیدش با عنوان گیاهان شفابخش میگوید: «علت بروز بیش از شصت‌درصد بیماریها استفاده از داروها و واکسن‏هاست.»