- بحران برخاسته از تفکر پسامدرن معطوف به حقایق ارزش‌ها و بخش اعظمی از باورهایی است که به آنها خو گرفته‌ایم. نظام‌های متنوع دانایی نظیر جامعه‌شناسی نقد ادبی فیزیک انسان‌شناسی و تاریخ به واسطه‌ی گفتمان چالش‌برانگیز این تفکر مفروضات بنیادین خود را مورد بازپرسی قرار داده‌اند و خوداندیشی به عنوان هسته‌ی محوری این چالش‌ها نقش اصلی را در شکل‌گیری و تداوم این وارسی بازی کرده است؛ نقشی که به هنگام طرح و نقد تفکر پسامدرن به‌ویژه در جامعه‌ی روشنفکری ما پنهان مانده است. هیلاری لاوسن در این کتاب خوداندیشی را مفهومی دانسته که اگرچه از آغاز در قلب مباحث
- فلسفی قرار داشته اما تنها در نوشته‌های نیچه هیدگر و دریدا قدرت مخرب آن اجازه‌ی جولان دادن می‌یابد. بر این اساس تناقض‌گویی‌های نیچه سبک طفره‌آمیز هیدگر و دشوارفهم بودن آثار دریدا نه به عنوان ابهام‌های عمدی و عبوسانه بلکه به مثابه واکنشی در قبال معضلات برخاسته از خوداندیشی و زیرلایه‌های پنهان آن دانسته شده است. بدین ترتیب نویسنده علاوه بر ارائه‌ی شرحی نو از آثار هر سه فیلسوف و روشن کردن زوایای تاریک‌مانده‌ی دغدغه‌های آنها کلید فهم تفکر فلسفی پسامدرن را در اختیار خواننده می‌گذارد.
