شخصاً عاشق آن چند دقیقه قبل از ساعت هفت شب هستم که به عنوان یک همسر جوان، با پارچه‌های کهنه و نیز یک نسخه مچاله‌شده از روزنامه نشنال پولیتیکس، لامپ‌های استوانه‌ای شکل را تمیز می‌کنم، با یک تکه چوب باریک بقایای فتیله‌های سوخته را می‌زدایم و کلاهک‌های برنجی را سر جایشان می‌گذارم. دقیقاً سر ساعت هفت، لحظه شگفت‌انگیزی از راه می‌رسد، کارخانه آبجوسازی از کار می‌افتد و دینام مشغول فرستادن جریان برق به سر تا سر مکان‌هایی می‌شود که در آنها لامپ‌های برق می‌درخشند، چرخش دینام شروع به کُند شدن می‌کند و همان‌طور که جریان برق و به دنبالش
...
نور لامپ‌ها ضعیف می‌شود، کم‌کم نور سفید به رنگ صورتی درمی‌آید و بعد پرتو صورتی به خاکستری می‌گراید، از میان لوستری از جنس پارچه کِرِپ رد می‌شود و در نتیجه رشته‌های تنگستن لامپ، خطوطی قرمز رنگ همچون انگشتانی کج و کوله را روی سقف ترسیم می‌کنند، چیزی شبیه یک کلید سُل قرمز.
سپس فتیله را روشن می‌کنم و درپوش استوانه‌ای را رویش می‌گذارم، شعله کوچک زردرنگی زبانه می‌کشد و در نهایت یک آباژور شیری‌رنگ را که با رزهای چینی آراسته شده، روی آن قرار می‌دهم، عاشق آن چند دقیقه قبل از هفت بعد از ظهر هستم، دوست دارم سرم را بالا بگیرم و پرتو نوری را که همچون خونِ جاری از گلوی بریده یک خروس، از حباب شیشه‌ای می‌تابد، تماشا کنم. دوست دارم به جریان الکتریسیته‌ای که در حال تضعیف است نگاه کنم، اما از آن روز وحشت دارم که شاه خط برق به کارخانه آبجوسازی برسد و همه لامپ‌های کارخانه، تمام چراغ‌های اصطبل، آن لامپ‌ها با آینه‌های گِرد دورشان و چراغ‌های بزرگ با فتیله‌های گِرد دیگر نتابد. آن وقت دیگر کسی برای نورشان ارزشی قائل نخواهد شد.
