بیلودو علاوه بر ستایش عمیقی که در دلش نسبت به سیگولین احساس می‌کرد، در مورد زادگاه مقدس او، یعنی طبیعت سرزمینی که محبوبش در آن می‌درخشید نیز کشش بسیاری داشت. اغلب سراغ قفسه‌های کتاب‌فروشی‌ها می‌رفت و یا ساعت‌ها وقت می‌گذاشت و ذهنش را پر می‌کرد از هر نوع اطلاعاتی که می‌توانست درباره‌ی گوادلوپ به دست بیاورد؛ اطلاعات مربوط به زمین‌شناسی این مجمع الجزایر، دستور پخت غذاهای محلی، موسیقی سنتی، تولید نیشکر، تاریخ منطقه، شیوه‌های ماهی‌گیری ، گل‌ها و گیاهان و معماری. درباره‌ی همه‌ی این‌ها با ولع مطالعه می‌کرد.
کم‌کم در مورد جزیره پروانه
...
یک متخصص تمام‌عیار شد، اگرچه خودش هرگز به آنجا نرفته بود. البته می‌توانست برود. می‌توانست به گوادلوپ سفر کند و این جزیره را با چشمان خودش ببیند، اما هیچ‌وقت به‌طور جدی به آن فکر نکرده بود، چون حتی فکرش هم پشتش را به لرزه می‌انداخت.
از بس که وابسته به خانه و شهرش بود، هیچ علاقه‌ای نداشت شخصاً به گوادلوپ برود. فقط دلش می‌خواست تصویر دقیقی از آنجا در ذهنش داشته باشد تا بتواند به تخیلاتش شاخ و برگ بیشتری بدهد و آنها را در فضای واقعی‌تری مجسم کند و از این طریق سیگولین را نیز بهتر بشناسد.
این‌طوری می‌توانست محبوبش را با جزئیات بیشتر و با استفاده از تمام شیوه‌های ذهنی لازم، تصور کند.
