کوروساوا مدت‌ها قصد ساختن فیلمی را داشت که در نهایت راشومون از کار درآمد. فیلمنامه‌ای نوشته شد، بودجه‌ای اختصاص داده شد و بعد (در سال ۱۹۴۸) ساختنِ فیلم منتفی شد؛ چرا که به نظر کمپانی کوچک تویوکو، که قرار بود هزینه‌اش را تقبل کند، پروژه‌ی پرمخاطره‌ای محسوب می‌شد. توهو-کمپانی‌ای که کوروساوا سال‌ها به تناوب با آن همکاری کرده بود -مخالف این طرح بود. بعد، کمپانی دائیی قرارداد تهیه و توزیع یکساله‌ای با کوروساوا بست. کوروساوا و شرکایش توهو را ترک کردند تا کانون موشن پپیکچرز آرت را به وجود آورند که عمر کوتاهی داشت. یکی از آرزوهای کوروساوا این بود
...
که بتواند این فیلم را بسازد.
راشومون
کوروساوا بعد از ساختن رسوایی فیلمنامه‌ای را که بعدها به راشومون بدل شد به دائیی نشان داد. «کمی زیادی کوتاه بود… ولی همه‌ی دوست‌هام دوستش داشتند. ولی دائیی ازش سر در نیاورد و مرتب می‌پرسید: اصلاً راجع به چی هست؟ طولانی‌ترش کردم، برایش یک شروع و یک پایان گذاشتم و دست آخر قبول کردند که بسازیمش. به این ترتیب، دائیی هم به جمع کمپانی‌هایی پیوست -شوچیکو برای ابله و توهو برای پرونده‌ی یک موجود زنده- که جرأت کردند چیزی متفاوت را تجربه کنند.»
اظهار نظر خیرخواهانه‌ای است. در واقع، دائیی سرسختانه در مقابل فهمیدن فیلم مقاومت می‌کرد. ماسایچی ناگاتا، رئیس استودیو و کسی که جایگاهش در سینمای ژاپن شبیه جایگاهی بود که زمانی داریل زانوک در سینمای امریکا داشت، در نخستین نمایش فیلم، سالن را ترک کرد و تا پیش از آنکه فیلم جایزه‌های خارجی ببرد، افتخار می‌کرد که به خبرنگاران بگوید چقدر فیلمش را کم فهمیده- می‌گوید فیلمش، چون مثل گلدوین، زانوک و والد، اغلب نام خود را به عنوان مجری طرح می‌آورد. توهو هیچ‌وقت اجازه‌ی پخش مناسب پرونده‌ی یک موجود زنده در خارج از کشور را نداد و شوچیکو هم ابله را تکه پاره کرد.
منشاء راشومون داستان‌های ریونوسوکه آکوتاگاواست. نویسنده‌ی صاحب سبک و غیر متعارف و بااستعداد ژاپنی که در سال ۱۹۲۷ در سی‌وپنج سالگی خودکشی کرد. او در ادبیات ژاپن همیشه جایگاهی مطمئن اما ویژه داشته -مثل ادگار آلن‌پو در ادبیات امریکا یا موپاسان در ادبیات فرانسه. کارهای او همیشه میان مردم فوق‌العاده محبوب بوده است، ولی تقریباً به‌رغم این محبوبیت، توجه منتقدان را هم جلب کرده است.
