نمی‌دانم، به نظرم عشق خوب است که به هر معنایی، زندگی‌بخش باشد، این معنایی که آن آدمیزاد پرت و بسیار اندک‌دان، در این ته ته ته عمر انگار که عاقبت به آن رسیده است، بعد از انواع به در و دیوار خوردن‌ها و زخم و زیلی شدن‌ها و غرقه شدن در عوالم سوزناک، و عواطف پاکیزه (و ابلهانه) را به پای یکی بعد از دیگری عروس‌های تعریفی! خرج کردن.
دوست داشتن خوب است که -یعنی اگر آدمیزاد یک در میلیون زد و مشمول عنایت نظر و لطف آسمان شد-خوب است که بنزین هستی آدم باشد و در گذر از مسیرهای عمر خاکستری و حتی راه‌های پر از خار و گزنه و آزار، و آدمیزاده را روشن کند و گرم کند و آقا
...
کند در جامه‌های مندرسش، که درجه‌ی آدم بالا برود، آرام‌تر و آرام‌تر به راه برود، حتی در میان هزار‌هزار خیل ناآدم آزاردهنده و در نهایت امر، در حد درک و دریافت اندک خودش، ذره‌ای وقوف معنی یا معجزه‌ی بودن راه پیدا کند و شاکر و چاکر این معجزه باشد و خوابگرد و (به قول مولانا) مرده‌ی متحرک‌واره از بین در و دیوار خدا و از زیر ابر و آسمان، برف و باران و بارش نور نگذرد، که یک منبع پنهان نوری را آدم در قلب داشته باشد که از آن بر در و دیوار گذر از منشوری پنهان روشنایی‌های رنگین بتاباند و در و دیوار نرم‌تر شود، یک همچه احوالی…
