کتاب تاریخ جامع نقد سینمای آمریکا

گوشه ای از کتاب

سال‌های دهه‌ی ۱۹۷۰ بیانگر آخرین دوره‌ی باشکوه بیان هنری در هالیوود محسوب می‌شود. همزمان با به بلوغ رسیدن و پخته‌تر شدن نسل مشتاقان سینما، تنی چند از فیلمسازان مانند فرانسیس فورد کاپولا که کارگردانی فیلم‌های مطرحی چون پدرخوانده، پدرخوانده۲، مکالمه و اینک آخرالزمان را بر عهده داشت، به شهرت رسیدند. دیگر کارگردانانی که به عنوان چهره‌هایی خلاق ظهور کردند، شامل افرادی چون مارتین اسکورسیزی، استیون اسپیلبرگ، رابرت آلتمن، وودی آلن، جورج لوکاس، میلوس فورمن، هال اشبی، باب رافلسون، ویلیام فریدکین و پیتر باگدانوویچ می‌شود.

این سرزندگی و شور جدید در هالیوود با تغییرات سریع و بی‌امان در ارزش‌ها و نگرش‌های امریکایی هم‌خوان بود و با در برداشتن فیلم‌هایی هم مطابق با فرهنگ جوان‌پسندانه و هم فرهنگ فاخر، در یک لحظه در سالن‌های سینما برای فیلم‌هایی چون مش (۱۹۷۰) اثر آلتمن، پنج بخش آسان (۱۹۷۰) اثر رافلسون، آخرین نمایش فیلم (۱۹۷۱) از باگدانوویچ و آخرین مأموریت اثر هال اشبی، گرد هم می‌آمدند. آن‌گونه که پالین کیل از بُعد و دید هزاره‌ی جدید می‌گوید: سینمای دهه‌ی ۷۰ میلادی باید برای پادفرهنگ کاری می‌کرد. خشم و نفرت از جنگ ویتنام. نابه‌سامانی در جامعه‌ی امریکا در آن دوره، به تولید فیلم‌هایی خوب کمک کرد. کارگردانان چیزی برای مخالفت با آن یافتند. همین امر به آن‌ها جان تازه‌ای بخشید و به فیلم‌هایشان حس انتقاد از جامعه داد.

به‌طور‌کلی، نقد فیلم و فرهنگ فیلم در دهه‌ی ۱۹۷۰ رسمیت بیشتری یافتند؛ حتی مراکز دانشگاهیِ دورافتاده نیز دوره‌ها و دروسی را درباره‌ی نظریه‌ی فیلم و زیبایی‌شناسی فیلم راه‌اندازی کردند. رشد سریعی در تعداد کتاب‌هایی که درباره‌ی فیلم‌ها منتشر می‌شد به وجود آمد -زندگی‌نامه‌ها و اتوبیوگرافی‌ها و همچنین آثار عامه‌پسند و عالمانه و حتی کتاب‌هایی درباره‌ی فیلمسازانی غیر معمول، مانند کتاب ساموئل فولر اثر نیکولاس گارنهام (۱۹۷۱)، کتاب دُن سیگِل: کارگردان از استوارت کامینسکی (۱۹۷۴) و آنتونی مان اثر جینین باسینگر (۱۹۷۹) منتشر شدند.

بسیاری از منتقدان، مانند پالین کیل، استنلی کافمن و جان سیمون -هر کدام هر چند سال یک‌بار، گلچینی از آثارشان- و علاوه بر این منتقدانی دیگر چون مانی فربر، اندرو ساریس، ویلفرد شید، ورنان یانگ، جودیت کریست، رکس رید، پنلوپه گیلیات، چارلز چمپلین، جوزف مک براید و ریچارد شیکل، نقدها، مصاحبه‌ها و نوشته‌هایشان را به صورت کتاب منتشر کردند. انجمن ملی منتقدان فیلم به انتشار گزیده‌ی سالانه تا شماره‌ی ۷۳/۷۴ تحریر انجمن ملی منتقدان فیلم بر روی فیلم‌ها ادامه داد.

منتقدان بیشتری مانند جودیت کریست، رکس رید، جان سیمون، پالین کیل، جین شلیت و زوج‌های شیکاگویی راجر ایبرت و جین سیسکِل به نقد در رادیو و تلویزیون پرداختند و به چهره‌هایی شناخته شده، تبدیل گشتند. جوایز بیشتری از سوی سازمان‌ها و انجمن‌های مهم، مانند انجمن تازه‌تأسیس منتقدان فیلم لس‌آنجلس در ۱۹۷۵، توزیع شد. با نگاه احترام‌آمیز بیشتری به حرفه‌ی نقد فیلم نگریسته شد و داوری درباره‌ فیلم‌ها و فهم اقبال غالب بر روح حاکم در هالیوود به امری متداول تبدیل شد.

مجله‌هایی که با آغوش باز، پذیرای تاریخ فیلم، فیلمسازان، منتقدان بودند شامل مجله‌ی فیلم‌کامنت (که توسط انجمن فیلم مرکز لینکن منتشر می‌شد که ریچارد کورلیس از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۰ ویراستاری آن را بر عهده داشت) و مجله‌ی فیلم امریکایی که توسط انجمن فیلم امریکا بین سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۹۲ منتشر می‌شد و از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۱ ویراستاری آن بر عهده‌ی هولیس آلپرت بود می‌شدند. مجلات و فصلنامه‌هایی کوچک‌تر و ویژه‌تر به سبک و سیاق فصلنامه‌ی فیلم (۱۹۴۵) و فرهنگ فیلم (۱۹۵۴)، در فضای رشد و ارزش‌گذاری فیلم‌ها در دهه‌ی ۱۹۷۰ به شکوفایی رسیدند که از میان آن می‌توان به نشریه‌ی فیلم‌پرداز که در ۱۹۶۷ و به ویراستاریِ گری کرودوس شروع به کار کرد و نیز به مجله‌ی وِلوِت لایت ترپ منتشر شده توسط راسل کمپل از سال ۱۹۷۱ میلادیو به ویراستاریِ دانشجویان فارغ‌التحصیل از دانشگاه ویسکانسین-مدیسن، اشاره کرد.