بعد از شام دو مشتری وارد مغازه شدند. یکی مردی باریک، قوزدار با سبیلی زیبا و جوگندمی، دیگری مردی با ریشی حنایی و عینک. هر دو مدت زیادی به جست‌وجوی دقیق کتاب‌ها پرداختند. مرد لاغر اندام آهسته سوت می‌زد و در تمام مدت سبیلش را می‌جنباند، درحالی‌که آن دیگری که ریش حنایی داشت با ارباب صحبت می‌کرد.
یوسی کتاب‌هایی را که مشتری‌ها انتخاب کرده بودند در یک ردیف چید و دسته کرد و به حرف‌های راسپوپف پیر گوش سپرد. می‌دانست که اربابش چه خواهد گفت و آن را چگونه بیان خواهد کرد، و برای اینکه تا رسیدن غروب حوصله‌اش سر نرود سعی می‌کرد با آزمودن آگاهی خودش درباره
...
پیرمرد، خستگی را از یاد ببرد.
پیرمرد با ادب و تواضع مبالغه‌آمیزی پرسید: «این کتاب‌ها را برای کتابخانه می‌خرید؟»
«برای کتابخانه انجمن معلمان…» مردی که ریش حنایی داشت این جواب را داد و پرسید: «چرا سؤال می‌کنید؟»
یوسی با خود گفت: «الان موقع چاپلوسی است»، اشتباه نکرده بود.
«شما نشان دادید که در انتخاب، تشخیص بی‌اندازه خوبی دارید. این خوب است که آدم کتاب‌های شایسته را انتخاب کند.
«خب.»
یوسی فکر کرد، حالا او لبخند خواهد زد.
پیرمرد گفت: «در واقع بله.» و لبخندی سپاسگزارانه روی صورتش نقش بست، شما می‌توانید با کتاب‌های خوبی مثل این‌ها آشنا شده و شیفته‌ی آنها بشوید. آنها که همچون درخت مرده نیستند، می‌دانید، آنها دستاورد مغزهای بشری‌اند. وقتی انسان می‌بیند که مشتری واقعاً به تاب احترام می‌گذارد، خوشی غریبی به آدم دست می‌دهد.
