گروه بازیگران اصلی، پنجم ژوئن، کار خود را در پاریس به پایان رساند و چهارشنبه، نهم ژوئن، به تهران پرواز کرد. روز بعد، آنها برای دیدن بازیگران ایرانی راهی مکانی شدند که قرار بود حدود دو ماه محل کارشان باشد: باغ فردوس، یک عمارت اعیانی کلنگی متعلق به قرن نوزدهم در شمیران واقع در حومه‌ی شهر، که سال‌های اخیر به عنوان مدرسه از آن استفاده می‌شد و حالا به عنوان کانون هنر در نظر گرفته شده بود.
گروه پاریس، پس از پیاده شدن از مینی‌بوس، با ایرانی‌ها روبه‌رو شد که روی پله‌های باغ فردوس پشت هم صف کشیده بودند. هر تازه‌واردی به نوبت، در مراسمی سنتی که در سکوت
...
اجرا می‌شد، مورد خوشامدگویی قرار می‌گرفت. در جلو، یک ایرانی با منقلی زغالی منتظر بود و ایرانی دیگر در آن اسفند دود می‌کرد و آن را روی سر هر یک از آنها می‌گرداند تا چشم بد را دور کند. دیگری به نشانه‌ی تطهیر در دستان‌شان گلاب می‌ریخت. سپس، قرآن بزرگی را بالا گرفتند تا هریک از آنها با معرفت از زیر آن رد شود و بعد یک آینه‌ی قدیمی زیبا، که هرکس خودش را در آن نگاه کند. پس از اینکه خود را در آینه دیدند، گلبرگ‌های گل محمدی را روی سرشان می‌ریختند و به آنها حلوا می‌دادند. در آخر، از کنار شمعی رد شدند که در یک شمعدان کارشده بالا نگه داشته شده بود و نماد نور حقیقت بود.
هر دو گروه از پله‌ها پایین آمدند و به سالن بزرگ و بعد به باغ رسیدند که کف آن فرش پهن شده بود و نازبالش‌ها به صورت مدور چیده شده بودند. وقتی چای و کیک دادند، هر بازیگر به نوبت گفت نامش چیست و اهل کجاست. دیگران نام‌ها را تکرار می‌کردند تا یاد بگیرند. حسن‌ختام آن روز بعدازظهر، رقص و موسیقی ایرانی و دیدار از قهوه‌خانه بود.
به‌هرحال، بروک، ریوز، پائولین مونرو و من نمی‌توانستیم تا روز بعد لندن و ژوئن بارانی را ترک کنیم. بروک آن را به یک سفر کاری تبدیل کرد و از هر وسیله‌ای که بوئینگ ۷۰۷ ارائه می‌داد، بهره برد. روی بافت رویه‌های صندلی، نقشه‌های طرح نوشته شد و گاهی به کاغذدیواری ارجاع داده می‌شد که چاپ دستی ویرانه‌های پرسپولیس روی آن بود.
در فرودگاه مهرآباد، از کپسول پلاستیکی بین‌المللی بیرون آمدیم و به شب گرم تهران و پرتوی درخشان نور تلویزیون‌ها پا گذاشتیم. وقتی روی سنگ‌فرش با گروه خوشامدگویی دست می‌دادیم، از ما فیلم گرفتند. بعد از اینکه از گمرک رد شدیم، دوباره از ما فیلم گرفتند. بااین‌حال، ما تا سه ماه مهمان اداری تلویزیون بودیم. صورت‌حساب آن برایمان سرجمع حدود شصت هزار پوند می‌شد که به سختی یک درصد هزینه‌ی جشن‌های ۲۵۰۰ ساله‌ی شاهنشاهی بود که قرار بود یک ماه بعد از جشنواره‌ی پرسپولیس برگزار شود.
اتومبیل، ما را نه به داخل شهر، بلکه چندین مایل خارج آن به متلی برد که در بزرگراه ونک، ابتدای کوهپایه‌های البرز، رو به دریاچه‌ی خزر واقع شده بود. بخش‌هایی از متل اوین، که شاه مالک آن است، هنوز در حال ساخت بود. در روز اول اقامتمان، هنگام صرف صبحانه، به صحرای بتنی دور و برمان، شاه‌راه و کوه‌های خاکی قهوه‌ای کم‌رنگ چشم دوختیم که نواری از برف بر قله‌شان نشسته بود. کلود کنفورته گفت: «مثل اسپانیاست، نه ؟» لو زلدیس گفت: «مثل برزخ است.»
