روح اعتراض در میان کسانی پدید آمد که از جامعه‌ی انتزاعی و ساختار قدرت و ثروت اقتصادی‌اش احساس بیگانگی می‌کردند. در پایان دهه‌ی ۱۹۶۰، این جامعه به مرحله‌ی خشونت رسیده است که هم معترضان و هم نیروهای نظام حاکم مسئول آن‌اند. سنگربندی‌های خیابانی و خیابان‌های در حال سوختن شواهد طغیانی فزاینده‌اند. البته تفاوتی اساسی بین تهی‌دستان شورشی در شهرهای آمریکا و دانشجویان چپ جدید در برکلی و کلمبیا وجود دارد؛ دقیقاً همان‌طور که شباهت بسیار اندکی بین کارگران اعتصاب‌کننده در صنعت فرانسه در مه ۱۹۶۸ و دانشجویان دانشگاه سوربن وجود داشت. تهی‌دستان آمریکایی
...
و کارگران فرانسوی برای برابری اقتصادی و اجتماعی، یعنی گرفتن سهمی از ثروت موجود جامعه مدرن و داشتن سبک زندگی مشابه طبقه متوسط مبارزه می‌کنند، در حالی که دانشجویان مبارز از این ثروت و سبک زندگی طبقه متوسط نفرت دارند. به عبارت دیگر، کارگران می‌خواهند در چیزی شریک شوند که دانشجویان تلاش می‌کنند سرنگونش کنند. این دو گروه، مستضعفان و از خود بیگانه‌شدگان، حتی در سنگربندی‌های خیابانی به یکدیگر نخواهند رسید. اما این دو گروه با هم شرایطی انقلابی را تشدید کنند که در آن روح بسیار فراگیر اعتراض ایجاد شده است و عمیقاً به زندگی سیاسی و اجتماعی اقتصادی امروزی نفوذ می‌کند. این‌ها نارضایتی بسیار کلی‌تر انسان مدرن را در جامعه‌ای انتزاعی نشان می‌دهند. آنها نمودهای ناخوش‌احوالی بنیادین دموکراسی‌اند.
این سه نوع اعتراض در بیزاری رمانتیک از سنت نهادی مشترک‌اند: عضو کنشگر از سازش با شکل‌های موجود نظم نهادی امتناع می‌کند و در رؤیای نظم کاملاً جدیدی همراه با دموکراسی مطلق است. اما جدا از این کلیات، او هیچ تصور روشنی از یک بدیل معتبر برای وضع فعلی ندارد. آنارشیست در رؤیای آزادی کامل در تصورات یوتوپیایی است که در آنها انسان از محدویت‌های فرهنگ سنتی آزاد می‌شود. عارف از جامعه کنار می‌کشد و به دنیای درونی‌اش می‌رود و ادعا می‌کند که در آنجا به واقعیت محض و معنای غایی دست پیدا می‌کند.
بارها و بارها دیده‌ایم که مطلق‌گرایی اصلی‌ترین ویژگی روح اعتراض است. نگاه کردن به این مطلق‌گرایی و رادیکالیسم تبعی آن به عنوان اجزای اساسی نوجوانی تا حدودی درست است. احساسات ناشناخته و حتی ناهماهنگ، امیالی با ماهیتی همچنان تعریف نشده و پدید آمدن هوشیاری آگاهانه‌ای از واقعیات که در دوران کودکی نوجوان بدیهی پنداشته می‌شدند، دائماً به سراغ او می‌آیند. این احساسات حیاتی و تازه‌اند، گرچه نهادهایی که این احساسات باید در آنها جای گیرند، کهنه و سنتی‌اند. جنبش «طوفان و تنش» رمانتیک با کارآمدی سرد و سنت نهادی مواجه می‌شود. علاوه بر این، اصلاً هیچ گذار آیینی مشخصی، نظیر مناسک سن تکلیف در جامعه ابتدایی – که در آن فاصله بین کودکی و بزرگسالی به گونه‌ای کوتاه‌تر است- در جامعه سکولار مدرن باقی نمانده است.
