کتاب بهار رم

(داستان های فرانسوی،قرن 20م)
یک منتقد فرانسوی، به نام ایوان اُدو آر، درباره «بهار رم» این‌طور نوشت:

«حرفم را قبول کنید اگر به شما می‌گویم این بهار رم کتاب خیلی بزرگی است. من در این کتاب همان افسون را باز یافتم که قبلاً در وداع با اسلحه همینگوی مرا در خودش غرق کرده بود.»

ایوان اُدو آر پر بیراه نگفته است. آن افسونی که او حرفش را می‌زند واقعاً در بهار رم هست و شباهتی با افسون وداع با اسلحه هم دارد. چرا که در هر دوی آن‌ها عشق در بحبوحه‌ی جنگ است که روایت می‌شود. کلاً در رمان‌های ربلس هم مثل رمان‌های همینگوی یک نوع خشونت و روح مردانگی و حماسه هست.

قسمتی از کتاب بهار رم نوشته امانوئل ربلس:

دکتر مارکو پیرمردی با مهربانیِ خوشایند بود، کوتاه‌قد، تپل، با خمیدگی قامتی که باعث می‌شد گوژپشت به نظر برسد و چشم‌های سیاه و ریزی که عین دوتا حشره وحشت‌زده یکسر پشت عینک در حرکت بودند. سنت_رز را با پنی‌سیلین درمان می‌کرد، با آنتی‌بیوتیک ساخت امریکا، که خیلی وقت نبود متفقین شروع کرده بودند در بیمارستا‌ن‌هایشان مصرفش می‌کردند.

این دارو را مارکو چطور به دست می‌آورد؟ سنت_رز هیچ‌وقت جرئت نکرد از او سؤال کند. در آن روزها که دکتر برای ویزیت می‌آمد سنت_رز اتاق را ترک نمی‌کرد. مایحتاجش را هم سوفیا برایش می‌آورد، که پذیرفته بود پانسمانش را هم عوض کند و طوری به او محبت می‌کرد که تحت تأثیرش قرار می‌داد. هیچ‌یک از ساکنین خانه پیداشان نمی‌شد. مارکزا به علت اینکه بالا آمدن از پله‌ها برایش سخت بود در طبقه بالا ظاهر نمی‌شد، اما در بذل توجهات بی‌دریغش کوتاهی نمی‌کرد و می‌داد سوفیا برای او روزنامه و قهوه و همچنین چوب برای بخاری بیاورد. درواقع خیلی وقت‌ها سرما سنت_رز را اذیت می‌کرد. با یک پتو روی شانه‌هایش ساعت‌ها مطالعه می‌کرد و در مواقعی که برق قطع نبود از برکت وجود یک رادیو موسیقی گوش می‌کرد و اخبار می‌گرفت. (طبق آخرین خبرها محاصره لنینگراد در هم شکسته بود و هواپیماهای امریکا صومعه‌ی مونته کاسینو) را با بمب‌هاشان ویران کرده بودند.)

در یکی از کشوها یک دست ورق بازی پیدا کرده بود که پناهنده‌های قبلی جا گذاشته بودند و با تردستی‌هایش سوفیا را سرگرم می‌کرد. چندتایی تردستی می‌دانست که بعضی‌هاشان فوق‌العاده بود. هر بار که سوفیا درنگ بیشتری در اتاق می‌کرد از زندگی در داخل و خارج پالاتسو ازش سؤال می‌کرد. ازش شنیده بود که مارکزا سحرخیز است و او می‌بایست خانم را بعد از نظافتش طبق رهنمودهای خود ایشان آرایش کند.

این یک‌جور آیین کوچولو بود، طولانی، پیچیده، با مناسک تحمیلی. سوفیا می‌دانست که مارکزا نامه‌های عاشقانه زیادی هم در کشو یک میز تحریر نگه می‌دارد و او مأموریت دارد به محض اینکه مارکزا «رفت » آن‌ها را از بین ببرد. هر وقت از مرگ خانمش حرف می‌زد آن را این جوری می‌گفت.

درباره‌ی لوییجی پاوونه چندان چیزی نمی‌گفت، جز این که غالباً صبح زود می‌رود، شب دیر وقت برمی‌گردد، و اینکه مردی است خونسرد، کمی گوشه‌گیر، درست نقطه مقابل برادرش کوزیمو، که ملک ویتربه را اداره می‌کند.

«پس روزها چه کار می‌کند؟»

«پست مهمی در وزارت اقتصاد دارد، موقعیتی که به او امکان می‌دهد تا علاوه بر چیزهای دیگر، املاکشان را هم دایر نگه دارد.»