زن گفت: «سه سال پیش، یک تراموا پدر همسرم را زیر گرفت و کشت.» و مکث کرد.
من چیزی نگفتم، فقط به چشمانش نگاه کردم و سرم را دوبار تکان دادم. مدتی مکث کرده بود. من به چند مدادی که در جامدادی ام بود نگاهی انداختم تا ببینم چقدر نوکشان تیز است.
مثل گلف بازی که بادقت چوب مناسبش را انتخاب می کند، در این فکر بودم که از کدامشان استفاده کنم. بالاخره مدادی را برداشتم که نه خیلی تیز بود و نه خیلی کار کرده، دقیقاً همان چیزی بود که باید باشد.
زن گفت: «همه چیز کمی ناراحت کننده است.»
درحالیکه سعی می کردم نظرم را برای خودم نگه دارم، یک دسته کاغذ یادداشت مقابلم گذاشتم
...
و با نوشتن تاریخ و نام زن، مداد را امتحان کردم.
او ادامه داد: «تراموای زیادی در توکیو باقی نمانده، آن ها همه جا تبدیل به اتوبوس شده اند. حدس می زنم چندتایی که مانده، حالت یادبود گذشته را دارند و یکی از آن ها بود که پدرشوهرِ من را کشت.» آه آرامی کشید: «شب اول اکتبر بود، سه سال پیش. باران شدیدی می بارید.»
نکات اصلی ماجرای او را یادداشت کردم: «پدرشوهر، سه سال پیش، تراموا، باران شدید، اول اکتبر، شب.»
من دوست دارم در نوشتن خیلی دقت کنم؛ برای همین، مدتی طول کشید تا همۀ این ها را بنویسم.
«پدرشوهر من آن لحظه مست لایعقل بود. در غیر این صورت، معلوم است که در یک شب بارانی، روی ریل های تراموا خوابش نمی بُرد.»
دوباره خاموش شد، لبانش بسته شد، چشم هایش مستقیم به من خیره ماند. احتمالاً منتظر بود که حرف هایش را تأیید کنم…
