اوایل که به لیسبون آمده بودم از طبقۀ بالای خانۀ ما صدای پیانو می‌آمد، تمرین یکنواخت دختری که هنوز چهره‌اش را ندیده بودم.
امروز باید به این نتیجه برسم که به پاس پیش‌آمد نامشخص نشت آب در زیرزمین‌های روانم که بهوضوح شنیدنی بود، اگر درِ پایین شود، هنوز هم طنین سرکوب‌شده پیانوی دختر آنجا پنهان است، حال آنکه دختر از مدت‌ها پیش خانمی شده یا درگذشته و در گوری سرد حبس است، جایی که در آن سرودهای سیاه سبز می‌شوند.
آن وقت‌ها بچه بودم و حالا دیگر نیستم. ولی آن طنین در خاطرات من همان‌گونه مانده است که آن روز بود، طنین ناموزون اگر از آنجا که خواب‌آلود می‌نماید،
...
برخیزد، همواره آرام و با یکنواختی مدام، تا ابد معاصر می‌ماند. به این فکر که می‌افتم یا احساس می‌کنم، اندوهی هراسانگیز و مبهم در وجودم رخنه می‌کند.
من بر ضایع شدن کودکی‌ام اشک نمی‌ریزم، اشک می‌ریزم چرا که در کنار آن کودکی، همه چیز من بر باد می‌رود. این، فرار تجریدی زمان است و نه فرار واقعی آن.
زمان از آن من می‌ماند و به شکرانه تکرار ناخواستۀ نت‌های هشت‌گانه پیانو در طبقه بالا، به شکلی هولناک و ناشناخته و دور، مغزم را به درد می‌آورد. این کل اسرار است که ناپایدار است، اینجا ضربه‌ای می‌خورد و تکرار می‌شود، ضربه‌ای که با موسیقی همسو نمی‌شود، بلکه در غرقاب پوچ انتظار قدرت خاطراتم می‌ماند.
به شکلی نامحسوس در تلاشی بصری اتاق موسیقی را در برابرم می‌بینم، اتاقی که هرگز ندیده بودم و در آن دختر نوآموز پیانو که هرگز با او آشنا نشدم، هنوز هم بهآرامی همان‌وقت نت‌های هشت‌گانه را با دقت و با تک‌تک انگشتانش تمرین می‌کند.
من این‌ها را در برابر خود می‌بینم و پیوسته شفاف‌تر می‌بینم و در حین دیدن بازسازی‌شان می‌کنم و امروز با انتظاری گلخانه طبقه بالایی را به خاطر می‌آورم، موردی که دیروز احساس نکرده بودم و به شکلی تصنعتی از منظر بی‌قرار من برمی‌خیزد.
