نیویورک، نیویورک، نیویورک
نیویورک شهر نیست، اژدهاست. وارد شهر که میشوی انگار اژدهای هفت سری را از فراز کوهی بلند می‌بینی و به سرت می‌افتد که نکند اژدها خشمگین شود و دودی هم از خاکسترت برنخیزد.
در خیابان‌های تنگ منهتن، جِرم سنگین شهر روی سینه‌ات سنگینی می‌کند و احساس می‌کنی مردم که مثل مورچه از این سو به آن سو می‌دوند، مشغول بردن جرم سنگین شهرند. شهر در دست مورچه‌هاست و همگی به خط و منظم حرکت می‌کنند.
میلیون‌ها مورچۀ باربر بدون ایجاد سروصدا و مزاحمت برای هم، در مسیر خود می‌روند. نمی‌خواهم مثل میرزا حسن خان ایلچی و روشنفکران ندیدبدیدِ دورۀ
...
ناصری در فرنگ، حیرتنامه بنویسم و یا مثل جلال آل احمد، تاریخ و فرهنگ و پدربزرگم را بر سر امریکایی‌ها بکوبم و حرف تصغیر کاف را بر سر نام هرکس و هر چیزی که در آنجا زاییده و روییده بگذارم، ولی نیویورک، هم جای حیرت دارد هم جای تحقیر؛ هم شهر فرهنگ است هم نیست، هم شهر سیاست است هم نیست و هم از اساس شهر است و هم به کل، شهر نیست.
ولی هر چه هست و هر چه نیست، یک چیز قطعی نیست و آن اینکه نیویورک شهر پول است و دلار و در این هیچ‌کس شک و شبهه‌ای ندارد. همه مورچگان نیویورکی از صبح تا شب می‌دوند به خاطر یک مشت دلار بیشتر و یک قران مالیات کمتر. همه چیز حساب و کتاب دارد و سر همه هم توی حساب است و همیشه باید چرتکه دستت باشد که فلان کمپانی دو شاهی کمتر می‌گیرد و فلان مغازه آوت‌لت استور ۲۰% تخفیف داده برای بیست روز یا اگر از قبل گیفت کارت داشته باشی سر شانسی؛ یکی می‌خری و دو تا می‌بری.
برای یک مورچه نیویورکی که از ساعت ۷ صبح بارش را برمی‌دارد و ۵ بعدازظهر زمین می‌گذارد، حساب و کتاب، اقساط ماهانه و عقب و جلو کردن هزینه‌ها جوری که سربه‌سر شود و کم و کسر نیاید تمام زندگی‌اش را می‌پوشاند و اگر هم حتی آب در لانه‌اش بیفتد، آنچه قبل از هر چیز مهم است، نجات اقساط و وسایل قسطی است که یک عمر دانه‌دانه و با مشقت و زحمت فراوان و با یک برنامه آن‌تایم تهیه کرده و گویی اژدهای شهر، اصلاً این مورچگان زحمتکش را که روزی می‌آیند و صباحی چند پس از آن می‌روند، نمی‌بیند. اگر گوش شرقی داشته باشی، غرش شهر را میشنوی که سرخوشانه از گنجش مواظبت می‌کند؛ یک گنج نیویورکی که لابد زیر منهتن توسط یکی از دار و دسته‌های نیویورکی دفن شده است.
متروپولیتن نیویورک شامل پنج جزیره است: منهتن که قلب اژدهاست، بروکلین، برانکس، کویین و لانگایلند که با پل‌های پر ابهت و تونل‌ها به منهتن وصل‌اند و مجسمۀ آزادی معروف که خارج از شهر وسط آب، دست بالای سر برده که نیویورک بی‌نشان نماند. مجسمه، توتم نیویورک است و اهالی با اینکه چندان سری به آن نمی‌زنند اما سخت به وجودش افتخار می‌کنند. متروپولیتن به قاعده باید اندازه تهران باشد و اتفاقاً جمعیتش هم، همان حدود جمعیت تهران است. اصلاً تهران را بگیر، دوباره بساز در قد و قواره شهری منظم، تکنولوژیک، رنگ و وارنگ و مملو از تبلیغات که چقدر شبیه هستیم به جرم و حجم و چقدر بی‌ربطیم به روح و روان.
