همین که فهمیدم کار ساخت مدرسه تمام شده است و معلم نیز از آرابگیر حرکت کرده و دارد می‌آید، بلافاصله نیروهای فعال انقلابی زاپلوار، یعنی وارتان، خو آوو و رئیس انجمن دانش‌آموزان، کارو را نزد خود فرا خواندم تا دربارۀ شرایط موجود و عملکرد خود مشورت کنیم.
خو آوو به عنوان راه حل نهایی پیشنهاد کرد ساختمان مدرسه را به آتش بکشیم، اما من این اقدام را کمی سطحی دیدم و به رفقا توضیح دادم که خودمان را خونسرد نشان دهیم و مثل مخالفان‌مان به اقدامی افراطی دست نزنیم. البته اگر آوو می‌خواست چنین کاری را بدون مداخلۀ مستقیم حزب، با مسئولیت شخصی انجام دهد، در آن صورت
...
من به عنوان یک اقدام شخصی با آن موافقت می‌کردم، چون حزب ما در مورد همۀ مسائل دیدی آزاداندیشانه دارد و به هیچ وجه نمی‌تواند برای اعمال شخصی رفقا محدودیت قائل شود.
پس از بحث طولانی، تصمیم گرفتیم روز ورود معلم به زاپلوار، از طرف حزب، یک میتینگ برگزار کنیم، اما اگر این میتینگ حاصلی نداشت، در آن صورت، معلم را به صورت شخص و نه حزبی کتک بزنیم، چون حزب ما با هر نوع اعمال فشار مخالف است و برای پیروزی اندیشه‌های خود جز حرف و قلم، اسلحۀ دیگری ندارد.
برای اینکه قربانی توطئۀ بورژوازی کثیف و قشریون تاریک‌اندیش نشویم، درایت به خرج دادم و معاون کلوب کارل مارکس روستای کورماش، یعنی هاسو را که در مورد مسئلۀ مدرسه دیدگاه علمی روشنی دارد، نزد خود دعوت کردم.
بالاخره دو روز قبل خبردار شدیم که معلم، قبل از ظهر به زاپلوار می‌رسد. رِس سرگو، کشیش ساهاک، دو پسر سرگو، سِهو جان، هاروی پرنتس، سِدو کولوش، همۀ کله‌گنده‌های روستا با فامیل‌های‌شان و کاسه لیسان‌شان به استقبال نماینده قانونی بورژوازی رفته‌اند، رفتار آنان طوری است که انگار به پیشواز یک انقلابی یا فعال اجتماعی یا یک قهرمان فداکار رفته‌اند.
ما بی‌درنگ در اطراف کلیسا و در سنگرهای مناسب مستقر شدیم.کمی بعد انبوه جمعیت دیده شد. وقتی معلم و همراهانش به کنار کلیسا رسیدند و از اسب‌های‌شان پیاده شدند، تظاهرات ما شروع شد.
تظاهرکنندگان با شعارهایی که از پی می‌آید زمین و زمان را به هم دوختند: مرگ بر ستمکار، مرگ بر خائن، مرگ بر مدرسه‌دوستان دروغین، مرگ بر معلمان ریاکار، زنده‌باد انقلاب، زنده‌باد خودآگاهی پرولتاریا، زنده‌باد روشنفکران جوان زاپلوار!
