شاعران ما
هزار سال از لب شیرین نوشتند
هرچه فرهاد بود مرض گند گرفت
شاعران ژاپن اما
از ناوک مژگان
سرنگ انسولین ساختند
ما کو تا اونا شیم؟
***
در خانه از لولو مرا ترساند
در کوچه از جهود
در مدرسه از آقا ناظم ترسیدم
در اداره از پاکسازی
حالا هم که بازنشسته شده‌ام
از فشار قبر می‌ترسم
با این حال نوه‌ام حدیث می‌گوید:
من از اچبل اچسیل می‌تلسم!
و ملیحه غش‌غش می‌خندد و می‌گوید:
نترس عزیزم
بابابزرگ که دم نداره!
***
سر صبح نشسته‌ام برای شعر
ملیحه می‌گوید: حالا وقت شیر است نه شعر
بدون شعر از خانه خارج می‌شوم
گاوی می‌آید صف شیر را به هم می‌زند
بدون
...
شیر به خانه برمی‌گردم
ملیحه می‌گوید: حالا وقت شعر است نه شیر
شیر می‌شوم
صف گاوهای جهان را بر هم می‌زنم!
***
می‌گویم چای بیاورم؟
ملیحه سکوت می‌کند
و من نمی‌دانم
سکوت علامت رضاست
یا
جواب ابلهان خاموشی‌ست!
***
ملیحه می‌داند
به تمام بانک‌ها بدهکارم جز بانک خون
این شعار را جدی بگیریم:
اهدای خون، اهدای زندگی‌ست
فردوسی سی سی سی به زبان فارسی
خون اهدا کرد
فارسی را از مرگ حتمی نجات داد
ما به فردوسی بدهکاریم
فردوسی مرسی، یاشا
اجرکم عندالله!
