نویسندگان بزرگ یا شوهرند یا معشوق. برخی نویسندگان فضائل استوار یک شوهر را به ما عرضه می‌کنند: قابل اتکا، فهیم، سخی، برازنده. در سوی دیگر نویسندگانی قرار دارند که در آنها قابلیت‌های یک معشوق را ستایش می‌کنیم، قابلیت‌هایی که از طبیعت و مزاج برمی‌آیند تا فضیلت اخلاقی. زن‌ها به شکلی عجیب ویژگی‌هایی چون بی‌ثباتی، خودخواهی، غیر قابل اتکا بودن و خشونت را که در مورد یک شوهر هرگز با آنها کنار نمی‌آیند در معشوق خود می‌پذیرند، به شرط آنکه در عوض نوعی هیجان و فوران احساسی شدید را تجربه کنند. به همین سیاق، خوانندگان نیز با فهم‌ناپذیری، وسواسی بودن،
...
حقایق دردناک، دروغ یا دستور زبان بدکنار می‌آیند -اگر در عوض نویسنده امکان چشیدن عواطفی کمیاب و احساساتی خطرناک را در اختیارشان قرار دهد. و همان‌طور که در زندگی وجود شوهر و معشوق، هر دو ضروری است، در هنر نیز چنین است. باعث تأسف است که ناگزیر باشیم میان آنها دست به انتخاب بزنیم.
و باز هم مثل زندگی: یک معشوق معمولاً ناگزیر است جایگاه دوم را اشغال کند. در دوره‌های درخشان ادبیات، تعداد شوهرها از معشوق‌ها بیشتر است؛ در تمامی دوره‌های درخشان ادبیات، مگر دورۀ ما.
الاهۀ الهامِ ادبیات مدرن، ناهنجاری است. امروزه خانۀ ادبیات پر است از عشاق دیوانه، تجاوزکاران سرخوش، پسران اخته‌شده -اما شمار شوهرها بسیار اندک است. شوهرها همگی عذاب وجدان دارند و بدون استثناء دوست دارند معشوق باشند؛ حتی نویسنده‌ای کاملاً شوهروار و استوار مانند توماس مان، دستخوش نوعی حس دوگانه نسبت به ماهیت فضیلت بود، و همیشه آن را در هیئت مبدل کشمکش میان بورژوا و هنرمند با خود داشت. این در حالی است که اغلب نویسندگان مدرن به مشکل‌مان اذعان نمی‌کنند.
