سگ خاکستری رنگی بود که خالی در گوشه‌ی راست پوزه‌اش و موهای حنایی رنگی دوربینی‌اش داشت و این، او را به تابلوی بساط سیگارفروشی نزدیک دبیرستان دوران کودکیم در نیس شبیه می‌کرد. آن تابلو سیگارکش قهاری را نشان می‌داد، که در زیرش نوشته بودند: «سگ سیگاری.»
سرش را کمی کج کرده بود و نگاه دقیق و نافذی داشت. از آن نگاه‌های سگ ولگردی که در تمام مدتی که از آنجا عبور می‌کنید با امید تحمل‌ناپذیری نگاهتان می‌کند.
سینه‌اش چون کشتی‌گیران ستبر بود. بعدها وقتی ساندی پیرمن سر به سرش می‌گذاشت، متوجه شدم که تنها با قدرت سینه‌اش همچون بولدوزری، ساندی بیچاره را
...
پس می‌نشاند.
از نژاد سگ‌های گله‌ی آلمانی بود و در تاریخ ۱۷ فوریه سال ۱۹۶۸، هنگامی‌که همسرم ژان سبرگ را، ضمن تهیه‌ی فیلمی در بورلی هیلز می‌دیدم، وارد زندگی‌‌ام شد.
آن روز رگباری سخت -همچون بسیاری از حوادث طبیعی امریکا، بی‌حد‌و‌حساب- در شهر لوس‌آنجلس باریدن گرفته بود.
باران در مدتی کوتاه از شهر دریاچه‌ای ساخت که در آن کادیلاک‌ها در تلاش بیهوده‌ای می‌کوشیدند خود را از آب بیرون بکشند. شهر حالت درهم و برهمی داشت، درست مثل انگاره‌های سورئالیستی که دیری است، چشمان را به اشیائی که هیچ به کارشان نمی‌آیند عادت داده‌اند.
بسیار نگران سگم، ساندی، بودم که شب گذشته، برای گشت‌و‌گذار از خانه به سوی سانست استریپ رفته و هنوز باز نگشته بود.
ساندی تا چهار سالگی زیر نفوذ محیط بسیار اخلاقی خانه، پسر مانده بود! این سگ با روحیه‌ی ساده و زود باورش، برای رویارویی با محیط آشفته‌ی هالیوود ساخته نشده بود.
