دم غروب، سایه‌ی مقراکار بلندتر می‌شود و روی روستا پهن می‌شود، کمی بعد، شب از راه می‌رسد و زیر سایه‌ی مقراکار دراز می‌کشد. سپس تاریکی همچون تیرگی غلیظ شب و سنگ خارا سفت و محکم همه‌چیز را در خود فرو می‌برد… صداهای انسانی فروکش می‌کنند و ساکت می‌شوند و صداهای طبیعت سربلند می‌کنند.
خانه‌ی سوکیاس چاخان بر بالای پرتگاه بنا شده و ایوان چوبی آن که جیرجیر می‌کند روی پرتگاه معلق است. غروب، هنگامی که باد تندپا از دره رو به بالا می‌آید، ایوان ما مانند گهواره‌ی گنجشکی این سو و آن سو تکان می‌خورد و به نظر می‌آید الان است که همچون تراشه‌ی چوبی در دره
...
سقوط کند. من روزها با هراس به پایین نگاه می‌کنم و شب‌ها با هراس بیشتر. وقتی در روستای مرگاستان درون دره، چراغ‌های نفت‌سوز روشن می‌شوند، به نظر می‌آید که بین دو آسمان قرار گرفته‌ام و بی‌یار و یاور تاب می‌خورم.
سوکیاس چاخان به بزدلی من نیشخند می‌زند و می‌گوید: مال ما این جوریه پسرم، عادت داریم. یک‌بار وقتی رفته بودم شهر و از اونجا باید با هواپیما به ایروان می‌رفتم، راننده‌ی اون پرنده‌ی آهنی به من گفت: سنی ازت گذشته، نمی‌ترسی؟ خنده‌ام گرفت، گفتم: پسرم، ما سالی دوازده ماه تو هواپیماییم، چرا باید بترسم؟ باور نکرد، گفت: آدم سن و سال‌داری هستی، چرا دروغ می‌گی؟ قسم خوردم، زمین و زمان رو به هم بافتم، باور نکرد که نکرد. گارسوی زائر هم با من بود، اومد و این داستان رو توی دهن مردم روستا انداخت. اسمم شد سوکیاس چاخان. الان حدود هفت هشت ساله که با این اسم زندگی می‌کنم.
