وقتی رسیدیم، پسرک، جاش، مثل یه سرباز کوچیک نگهبان، رنگ‌پریده و مراقب، بیرونِ خونه ایستاده بود. مؤدبانه به کارآگاه بازرس سلام کرد و با سوءظن بیشتری به من نگاه کرد. یه چاقوی ارتشی سوئیسی تو دستاش نگه داشته بود و همین‌طور که چاقو رو باز و بسته می‌کرد، انگشتانش با ترس و لرز اطراف تیغه می‌چرخید.
شان ازش پرسید: «مادرت داخله جاش؟» و اون سرشو تکون داد.
در‌حالی‌که صداش با یه جیغ تیز بالا می‌رفت، پرسید: «چرا دوباره می‌خواین با ما صحبت کنین؟ و گلوش رو صاف کرد. شان گفت: «فقط باید چند تا چیز رو بررسی کنیم. جای نگرانی نیست.»
جاش گفت: «تو رختخواب بود.» نگاهش
...
از شان چرخید سمت من. اون شب مامان خواب بود. همه‌مون خواب بودیم.
پرسیدم: «کدوم شب؟ منظورت کدوم شبه جاش؟»
سرخ شد، نگاهشو داد به دستاش و با چاقوش بازی کرد. پسر کوچولو هنوز یاد نگرفته بود چطور دروغ بگه.
مادرش از پشت سرش در رو باز کرد. همون‌طور که داشت با انگشت ابروهاشو می‌مالید، اول به من و بعد به شان نگاه کرد و آه کشید. صورتش رنگ‌پریده بود و وقتی برگشت با ÷سرش صحبت کنه، متوجه شدم پشتش مثل یه پیرزن، خم شده. با اشاره، جاش رو به خودش نزدیک کرد و آهسته بهش یه چیزایی گفت.
شنیدم پسرک ازش پرسید: «اگه بخوان با منم صحبت کنن چی؟»
لوئیز دست‌شو محکم رو شونه‌های جاش گذاشت و گفت: «نمی‌خوان عزیزم. تو می‌تونی بری.»
جاش همین‌طور که نگاهش به من بود، چاقوش رو بست و اونو سُر داد داخل جیب شلوار جینش. لبخند زدم. روش رو برگردوند و سریع پیاده‌رو رو طی کرد. همین‌طور که مادرش در رو پشت سر ما می‌بست، دیدمش که یه بار دیگه نگاهمون کرد.
دنبال لوئیز و شان وارد یه اتاق نشیمن بزرگ و پر نور شدم که به یکی از اون گلخونه‌های جعبه‌مانند و مدرن منتهی می‌شد؛ از همونا که با وجودش فکر می‌کنی خونه به یه باغ ختم می‌شه. می‌تونستم بیرون رو ببینم. یه لونه‌ی چوبی روی چمن و خروس‌ها و مرغ‌های زیبای سیاه و سفید و طلایی که زمین رو دنبال غذا می‌گشتن.
لوئیز کاناپه رو به ما نشون داد که بشینیم. خودش آروم و با احتیاط رو صندلی راحتیِ جلومون نشست؛ مثل کسی که در حال بهبودی از یه جراحته و می‌ترسه نکنه صدمه‌ی بیشتری بهش وارد شه.
