مردم، دزد را وقتی که داشت قالپاق دومی را از چرخ باز می‌کرد گرفتند. قالپاق اولی را زیر بغلش قایم کرده بود و داشت با پیچ گوشتی کندوکاو می‌کرد که قالپاق دومی را هم بکند که توسری شکنندۀ تلخی روی زمین پرتابش کرد و بعد یک لگد خورد تو پهلویش که فوری تو دلش پیچ افتاد و پیش چشمانش سیاه شد و چند تا اوقِ خشکه زد و خودش را خیس کرد!
مردم دورش جمع شدند. قالپاق از زیر بغلش افتاد رو زمین و دور برداشت رفت آن‌طرف‌تر روی زمین خوابید. یکی زیر بغلش گرفت و بلندش کرد. هنوز دست‌هایش تو دلش بود.
نتوانست راست بایستد. یک توسری سنگین و چند تا کشیده دوباره او را روی زمین پرت کرد.
...
چهره‌اش با درد گریه‌آلودی باز و بسته می‌شد. چهره‌اش زور می‌زد.
سیزده سال داشت و پاهایش پتی بود. یک کادیلاک لپر سیاه براق، مثل یک خرچسونه میان جمعیت خوابش برده بود و ککش هم نگزیده بود که قالپاقش را کنده بودند. و پسرک، مثل مگس امشی خورده، میان دایره‌ای که از پاهای مفلوک ناخوش دورش کشیده بودند تو خودش پیچ‌و‌تاب می‌خورد و حرف‌های سیاه سنگینِ تلخی تو گوشش می‌خورد که نمی‌گذاشت دردش تمام بشود.
-دزدی و اونم روز روشن؟
-حتماً این همون تو بودی که پریروزم آفتابه خونه ما رو زدی.
-اصلاً بگو کی پای تو رو تو این کوچه واز کرد؟
-چن روز پیشم بادیه خونه ما رو بردن.
-تو این کوچه کسی دله دزدی یاد نداشت.
-حالا ماشین مال کیه؟
-ماشین؟ نمی‌شناسی؟ مال حاج احمد آقا، رییس صنف قصابه.
-حالا آژانو صدا کنیم.
-آژان که نیس. خودمون ببریمش کلونتری.
-وختی انداختنش تو زندون و اونجا پوسید دیگه هوس دزی نمی‌کنه.
