بدن ِ لخت ِ خیابان
به بغل ِ شهر افتاده بود
و قطرههای بلوغ
از لمبرهای راه
بالا میکشید
و تابستان ِ گرم ِ نفسها
که از رویای جگنهای بارانخورده سرمست بود
در تپش ِ قلب ِ عشق
میچکید
*
خیابان ِ برهنه
با سنگفرش ِ دندانهای صدفاش
دهان گشود
تا دردهای لذت ِ یک عشق
زهر ِ کاماش را بمکد.
و شهر بر او پیچید
و او را تنگتر فشرد
در بازوهای پُرتحریک ِ آغوشاش.
و تاریخ ِ سربهمهر ِ یک عشق
که تن ِ داغ ِ دختریاش را
به اجتماع ِ یک بلوغ
واداده بود
بستر ... ِ شهری بیسرگذشت را
خونین کرد.
جوانهٔ زندهگیبخش ِ مرگ
بر رنگپریدهگی ِ شیارهای پیشانی ِ شهر
دوید،
خیابان ِ برهنه
در اشتیاق ِ خواهش ِ بزرگ ِ آخریناش
لب گزید،
نطفههای خونآلود
که عرق ِ مرگ
بر چهرهٔ پدر ِشان
قطره بسته بود
رَحِم ِ آمادهٔ مادر را
از زندهگی انباشت،
و انبانهای تاریک ِ یک آسمان
از ستارههای بزرگ ِ قربانی
پُر شد:-
یک ستاره جنبید
صد ستاره،
ستارهٔ صد هزار خورشید،
از افق ِ مرگ ِ پُرحاصل
در آسمان
درخشید،
مرگ ِ متکبر!