چکیده
زن جوان دو لیوان قهوه و یک قوطی شیر عسلی که دو نقطه در آن سوراخ شده بود روی میز گذاشت. مرد چند قطره شیر در لیوان من ریخت و با تنها قاشقِ موجود به طرفم سُر داد. بعد در لیوان خودش هم شیر ریخت جرعه ای از آن خورد و گفت «شما برای زندگی کشوری دارید که اسمش انگلستان است به این ترتیب مشکلی ندارید.» فریاد کشیدم «مشکلی ندارم؟ انگلستان دارد تک وتنها برای حفظ خودش در مقابل همه اروپا می جنگد! حتی با حکومت ویشی هم در حال جنگ است. ما هم الان برای همین در فلسطین هستیم! آن وقت شما می گویید که ما مشکلی نداریم؟» خیلی از دست آن مرد لجم گرفته بود او برای خودش راحت در باغ انجیرش
...
نشسته بود و می گفت که من مشکلی ندارم در حالی که من هر روز در معرض مرگ قرار داشتم. آه از نهادم بلند شد و با خود گفتم «پس صهیونیست ها از جنگ جهانی اول چشم طمع به فلسطین مظلوم داشته اند و آن بیچاره ها غافل از همه جا با اخلاص و از روی دلسوزی زمین و آبشان را مجانی در اختیار چنین جانورانی می گذاشته اند تا در آن شرایط مفت ومجانی برای خودشان بکارند و از گرسنگی سقط نشوند؟» از اینکه چنین سندی این گونه از فیلترِ سانسورچی های انگلیسی در رفته بود تعجب کردم خصوصاً وقتی نویسنده اش یک خلبان انگلیسی بود و درجه استنادش آن قدر بالا. توی این فکرها بودم که صدای نتراشیده و نخراشیده خسروی ذهنم را از متن کتاب دور و به سمت خود جلب کرد. ـ هه! نگفتم یک خبرهایی هست؟ بفرما! نوشته هدف از مسافرت رسیدن به حضور خانواده شهدا تعدادی از سرنشینان کشتی «ماوی مارمارا» و نویسندگان ترکیه ای است. از شنیدن نام ماوی مارمارا یا به زبان خودمان مَرمَره آبی تکان خوردم! پرینت بلیت و کاغذی را که ضمیمه اش بود و اهداف سفر به اختصار در آن قید شده بود گرفتم و از کافی نت خسروی بیرون زدم. نام مرمره آبی همان قدر برایم آشنا بود که نام ناوچه قهرمانِ پیکان. مرمره آبی کشتیِ حماسه آفرینی بود که در سپیده دم دوشنبه دهم خرداد ۱۳۸۹ به اتفاق پنج کشتی دیگر به راه افتاده بود تا به اتفاق هم محاصره غیرانسانی صهیونیست ها را بشکنند و به مردم مقاوم غزه دارو و غذا برسانند که شبانه و در آب های آزاد مورد هجوم ناجوانمردانه نیروی دریایی اسرائیل قرار می گیرند و در این راه ۹ شهید و ۴۸ تن مجروح تقدیم جهان اسلام می کنند و نامشان را در فهرست شهدا و رزمندگان بَدر و خیبر و کربلا و ایران ثبت می کنند. حسِ آشنایی به سراغم آمد حسی که حال وهوای یک روز قبل از رفتن به جبهه و دفاع از انقلابِ نوپای اسلامی و وطن عزیزمان ایران را با خود داشت. سر سوی آسمان بلند کردم و خدای تبارک و تعالی را به خاطر موهبت بی نظیری که نصیبم شده بود شکر گفتم.
