شلوارش گشاد است، از آن شل و ول‌هایی که دیگر مد نیستند. خوشبختانه این شلوارها جیب‌های گنده‌ای دارند، برای همین هم حالا توی هر کدام از جیب‌هایش چند تا کنسرو و صدف دودی جا شده است.
صدف دودی‌ها دم دست هستند، همیشه توی طشت گذاشتندشان بیرون، دم در. سر در نمی‌آورد چرا کنسروها اینجا هستند، چرا می‌گذارندشان بیرون؟ که کش رفتن‌شان آسان‌تر باشد؟! چون فروختن و آب کردن این قوطی‌ها سخت است؟ یا اینکه این‌جوری می‌خواهند شکم او و دوستانش را سیر کنند؟ احتمال دارد یک مرد خیکی دیگر جای او را در مرکز خرید گرفته باشد؟ با این تئوری‌ها کیف می‌کند، عاشق این‌جور
...
داستان بافتن‌هاست، مثل خانه‌هایی که با ورق بازی می‌سازند، این‌ها را همین‌جور به هم می‌بافد و می‌بافد و بالا می‌برد تا اینکه دیگر از ارتفاع‌شان سرگیجه می‌گیرد و به خود می‌لرزد.
به در چرخان که می‌رسد پا سست می‌کند، سعی می‌کند تصمیم بگیرد که کدام‌یک از خروجی‌ها بهتر است. در تند تند می‌چرخد، مردم با فشار می‌آیند توی فروشگاه، این‌ها مشتری‌های آخر وقت هستند. جای خودش را توی در چرخان پیدا می‌کند، هل می‌دهد به موقع برسد. دیدره که مثل گنجشک لاغر و ریزه میزه است از در چرخان پرت می‌شود تو، زیر لبی به او می‌گوید “لجن” و پا کشان می‌آید توی فروشگاه. با دری وری‌هایش او را گیج به حال خودش ول می‌کند و می‌رود.
