در یک صبح سرد و مه‌آلود و اما فوق‌العاده به ونیز رسیدیم. با پالتوی نارنجی و دامن مشکی‌ای که پوشیده بود به ستارگان سینما می‌مانست. من هم یک ژاکت ملوانی آبی قرض کرده بودم. به من یک ذره روغن مو هم داده بودند که کمی از آن مقدار خیلی کم را هم به ابروهایم مالیده بودم. خلاصه آن روز نه احساس زشتی می‌کردم و نه احساس خوش‌تیپی و البته در کنار فیورنزا همه مرا به چشم دیگری می‌دیدند. گردش‌کنان از پل‌ها و خیابان‌های تنگ ونیز می‌گذشتیم. وقتی از کوچه‌های خیلی تنگ می‌گذشتیم، تنه‌مان به ناچار به همدیگر می‌خورد و من می‌لرزیدم! در یکی از مغازه‌ها، او یک مجسمه‌ی
...
شیشه‌ای دید. یک قوی صورتی‌رنگ و شفاف. خطر کردم و آن مجسمه که ۶۵۰ لیر قیمت داشت را به عنوان کادو برایش خریدم.
شانه‌به‌شانه راه می‌رفتیم. لبخند و نگاهش از جنس یک دوست بود. شاید در خیالش من را دوست‌داشتنی و اما بی‌آزار می‌پنداشت و احتمالاً برایش خوشایند هم بود چرا که نه نیاز به دفاع داشت و نه تحمل ادا و اطوارهای احتمالی یک پسر را.
او با یک لایکای کوچک -که بعدها فهمیدم دوربین خیلی باکلاسی است- عکس می‌انداخت، و در همین حین، من یواشکی منوهای دم در رستوران‌ها را دید می‌زدم و با خودم حساب و کتاب می‌کردم که او را می‌توانم به کدام یکی‌شان دعوت کنم. بنابراین وقتی که گفت: «گشنمه!» از پیش می‌دانستم که باید کجا برویم، رستورانی که نه زیاد گران باشد و نه زیادی محقر.
