سال ۱۸۳۱ که سال موفقیت ادبی بود، برای بالزاک سال تعادل وضعیت مالی هم محسوب می‌شد. بابت حق نگارش چرم ساغری، ۱۱۲۵ فرانک دریافت کرد، برای صحنه‌های زندگی خصوصی ۳۷۵۰ فرانک، برای رمان‌های فلسفی و قصه‌های بامزه ۵۲۵۰ فرانک، و بالاخره بابت همکاری با روزنامه‌ها و مجله‌ها و نوشتن مقاله برای آن‌ها ۴۱۶۶ فرانک که جمعاً می‌شود ۱۴۲۹۱ فرانک، مبلغی خیلی بیشتر از آنچه فردی مجرد برای گذراندن زندگی‌ای مرفه لازم داشت. با این همه، میزان بدهی‌هایش به ۶۰۰۰ فرانک افزایش می‌یابد. در پایان سال (بدون در نظر گرفتن ۴۵۰۰۰ فرانکی که به مادرش بدهکار است) این مبلغ به ۱۵۰۰۰
...
فرانک می‌رسد. چرا؟
چون به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند در برابر وسوسه‌ها مقاومت کند. محرومیت‌های بلندمدت، گرایش به زیاده‌روی را در او برمی‌انگیزد. او مدت زیادی، مثل قهرمانش رافائل دو والانتن، خواب ضیافت‌های مجلل، کالسکه‌ای با صندلی‌های نرم و اسب‌های شاهانه را دیده بود. می‌خواست به این رؤیاها جامه‌ی عمل بپوشاند. مبلغ صورت‌حساب‌های فروشنده‌ی شامپانی و تهیه‌کننده‌ی غذا به‌طور نجومی بالا می‌رود. تحت نفوذ اوژن سو و دوستانش، او اکنون خود را نه یک دَندی به سبک انگلیسی، چون از حماقت‌های تشریفاتی انگلیسی‌ها با آن خونسردی افسانه‌ای‌شان متنفر است، بلکه مردی مطابق مد روز می‌پندارد. بویسون خیاط چند دست لباس نو به مبلغ ۶۳۱ فرانک برای او دوخته است که از آن جمله یه روب‌دوشامبر سفید است با کمربند و یراق‌های طلایی که هنگام کار می‌پوشد. از ناشرش اوربن کانل بابت حق نگارش داستانی کوتاه، دوازده جفت دستش، که یک جفت آن از پوست گوزن باشد مطالبه می‌کند. صورت‌حساب کتابفروش‌ها و صحاف‌ها، دست کمی از دیگر بدهی‌ها ندارد.
سپس در سپتامبر ۱۸۳۱، دیوانه‌بازی را به اوج می‌رساند و یک اسب، یک کالسکه‌ی دو چرخ و بالااندازی بنفش با آرم و نشانه‌های خانوادگی که با موی بز روی آن بافته شده‌اند می‌خرد و یک ماه بعد اسبی دیگر. برای نگه‌داری و مراقبت از اسب‌ها، احتیاج به یک پیشخدمت یا یک شاگرد مهتر دارد، برای این کار لوکلرک کوچک‌اندام را استخدام می‌کند که بویسون لباسی به رنگ آبی، با جلیقه‌ای سبز و آستین‌های قرمز و شلواری کتانی با چین‌های فراوان برای او می‌دوزد. با این کالسکه و با این دنگ و فنگ می‌شود به اپرا رفت، یا در بولوار دِ زیتالی‌ین، کنار افرادی مثل لوتور مِزه‌ره یا اوژن سو خودنمایی کرد.
