در اطراف تختخواب ژان لویی و دوستانش، با اضطرابی که خاص خویشاوندان زائو است، محتاط و ترسان و مضطرب حرکت می‌کردند و یکی با حوله‌ی مرطوب پیشانی بیمار را تر می‌کرد و دیگری دستمال آغشته به سرکه را نزدیک بینی‌اش می‌گرفت و دیگری کنار دو تشتکی مشغول بود که پیرزنی با موی ژولیده و خاکستری و صورتی پر چین و حرکاتی مرتب و کند در آنها آب گرم می‌ریخت -حرکت منظمش ناقض سر جنباندن مضطربانه‌اش بود- و ناراحت آه می‌کشید و پرسان به آسمان می‌نگریست.
بقیه بی‌آرام در اتاق می‌دویدند و به هم می‌خوردند و تنه می‌زدند و سر در میان دست گرفته بودند و هر بار که زائو فریادی
...
محکم‌تر می‌کشید یا حرکتی دردناک‌تر می‌کرد فریاد می‌زدند: خدای من! خدای من!
ژرژ وسط اتاق ایستاده و بسته‌ی بزرگ پنبه‌ی هیدروفیل به دست داشت و تکه‌هایی از آن کنده و به هوا می‌انداخت که آرام چون برف در آسمانی گرم و روشن به اطرافش فرو می‌ریخت و چون مجسمه‌ای از درد و اضطراب می‌نمود. زائو می‌خواند: آی، بیچاره من! و با هر دو دست بر شکم متورمش می‌نواخت که صدایی چون طبل از آن برمی‌خاست.
