گفت «عاشق زنم هستم!» – اصلاً لازم نبود این را بگوید؛ من که دلبستگی او را به زنی که با او ازدواج کرده بود زیرسؤال نبرده بودم. ده دقیقه‌ای با هم قدم زدیم، سپس این جمله را یک‌بار دیگر تکرار کرد. برگشتم و به او نگاه کردم. به حرف آمد و قصه‌ای را که الان می‌خواهم برایتان بنویسم برایم تعریف کرد. موضوعی که بر ذهنش سنگینی می‌کرد در عرض یک هفته اتفاق افتاده بود، هفته‌ای که لابد پرماجراترین هفته عمرش به حساب می‌آمد. قرار بود جمعه بعداز‌ظهر ازدواج کند. جمعه هفته قبلش، تلگرافی مبنی بر انتصابش به سمتی دولتی دریافت کرده بود. اتفاق دیگری هم رخ داده بود که بسیار
...
مایه غرور و خوشحالی‌اش شد. او بدون اینکه صدایش را درآورد عادت داشت شعر بنویسد و پارسال چند تا از شعرهایش در مجلات شعر چاپ شده بودند. یکی از آن انجمن‌ها که به بهترین شعرهایی که در طول سال منتشر شده‌اند – البته شعرهایی که از نظر خودشان بهترین‌اند جایزه می‌دهند اسم او را در صدر فهرستش قرار داد. ماجرای موفقیت او در روزنامه‌های شهر زادگاهش چاپ شد و یکی از این روزنامه‌ها عکس او را هم منتشر کرد.
چنان که احتمالاً می‌شد حدس زد، او کل هفته هیجان‌زده بود و در وضعیت عصبی نسبتاً پرتنشی قرار داشت. تقریباً هر شب می‌رفت و به نامزدش که دختر یک قاضی بود تلفن می‌کرد. وقتی به خانه نامزدش رفت، کلی آدم آنجا حضور داشتند و نامه‌ها، تلگراف‌ها و بسته‌های زیادی به آنجا روانه می‌شد. او گوشه‌ای ایستاد و مردان و زنان مدام نزدش می‌رفتند تا با او صحبت کنند. به او به خاطر موفقیت‌هایش در به دست آوردن منصبی دولتی و دستاوردش در شعر تبریک می‌گفتند. ظاهراً همه تحسینش می‌کردند و وقتی به خانه و تخت‌خوابش رفت خوابش نبرد. چهارشنبه شب به تئاتر رفت و به نظرش رسید همه آدم‌ها در همه جای سالن او را می‌شناسند. همه سری تکان می‌دادند و لبخند می‌زدند. بعد از پرده‌ی اول نمایش، پنج یا شش مرد و دو زن از صندلی‌هایشان بلند شدند و دور او حلقه زدند. به این ترتیب، جمع کوچکی شکل گرفت. غریبه‌هایی که در همان ردیف نشسته بودند گردنشان را دراز و به آنها نگاه می‌کردند. او قبل از این هیچ وقت تا این حد در مرکز توجه قرار نداشت و حالا هیجان انتظار یک اتفاق خوب تمام وجودش را فراگرفته بود.
وقتی درباره تجربه‌اش با من صحبت می‌کرد، گفت این لحظات برای او اصلاً عادی نبودند. احساس می‌کرد انگار در هوا معلق است. وقتی بعد از دیدن این همه آدم و شنیدن این همه کلمات تحسین‌آمیز به تخت خواب رفت، سرگیجه گرفت. وقتی چشمانش را می‌بست، انبوه مردم به اتاقش هجوم می‌آوردند. انگار ذهن همه مردم شهر به او مشغول بود. با تمام وجود غرق فکر و خیال‌هایی کاملاً بی‌معنی می‌شد. خودش را سوار کالسکه‌ای در خیابان‌های یک شهر تصور می‌کرد. پنجره‌ها باز می‌شدند و مردم دوان‌دوان جلوی درهای خانه‌ها می‌آمدند. فریاد می‌زدند: «خودش است. خودش است!» و از این کلمات فریادی از شعف برمی‌خاست. کالسله به طرف خیابانی رفت که بر اثر ازدحام جمعیت مردم بسته شده بود. صدهزار جفت چشم به او نگاه می‌کردند. انگار این چشم‌ها می‌گفتند: «احسنت! عجب آدم فوق‌العاده‌ای از خودت ساخته‌ای!»
