حضرت امیرالمومنین، علی علیه السلام فرمود: «الصمت حکمۀ و السکوت سلامۀ و الکتمان طرف من السعادۀ» یعنی: «سکوت، حکمت و فرزانگی ست و خاموشی، سلامت از گرفتاری و رازداری، بخشی از سعادت و نیک بختی است.» و در حدیث قدسی وارد شده است: نیا بن آدم اذا وجدت قساوۀ فی فلبک و مغما فی جسمک و نقیصۀ فی مالک و حزیمۀ فی رزقک فاعلم انک تکلمت فیما لا یعنیک.» یعنی: «ای آدمیزاد، هر آن گاه که دیدی در قلبت قساوت و سختی پدید آمده است و یا به بیماری جسمی دچار شده ای و با آن که مالت کاستی گرفته و روزی ات اندک شده است بدان در آن چه که به تو مربوط نبوده است سخن ... گفته ای.» رباعی درویش چرا حرف کم و بیش زند / و ز خار طمع بهر کسی نیش زند بهتر ز هزار بخیه بر خرقه ی خویش / یک بخیه اگر بر دهن خویش زند حسن صامت را گفتند: به چه سبب، زبان در کشیده به خاموشی گزیده ای؟ گفتا: از آن جا که هرگز بر سکوت خویش، پشیمانیم نبوده است و چه بسا پشیمانی ها که از گفته ها دیده ام. در حدیث قدسی آمده است: «یا احمد، لو ذفت حلاوۀ الجوع و الصمت و ما ورثوا منها فقال: یا رب و ما یرث الجوع؟ قال: الحکمۀ و حفظ القلب و التقرب الی و الحزن الدائم و خفۀ المونه بین الناس و قول الحق و لا یبالی عیش موسرا ام معسرا. یا احمد، علیک بالصمت فان اعمر مجلس قلوب الصالحین الصامتین و ان اخرب مجلس قلوب المتکلمین بما لا یعنیهم. یا احمد، ان العبادۀ عشرۀ اجزاء: تسعه منها طلب الحلال فاذا طیب به مطمعک و مشربک فانت فی حفظی و کنفی. قال: یا رب و ما اول العبادۀ؟ قال: الصمت و الصوم. یا احمد، ان العبد اذا جاع بطنه و حفظ لسانه علمه الله الحکمۀ فان کان کافرا تکون حکمۀ علیه حجۀ و وبالا علیه و ان کان مومنا تکون حکمۀ له نورا و برهانا و شفاء و رحمۀ و یعلم ما لم یکن یعلم و یبصر ما لم یکن یبصره. اول ما یبصره عیوب نفسه حتی یشتغل بها عن عیوب غیره و بصره دقایق العلم حتی لا یدخل علیه الشیطان. یا احمد، لیس شیء من العبادۀ احب الی من الصمت و الصوم فمن صام و لم یحفظ لسانه کان کمن قام و لم یقرا فی صلوته فاعطیه اجر القیام و لم اعطه اجر القراءۀ. یا احمد، هل ندری متی یکون العید عابدا؟ قال: لا یا رب. قال: اذا اجتمع فیه سبع خصال: ورع یحجزه عن المحارم و صمت یکفیه عمالا یعنیه و خوف یزداد کل یوم بکاوۀ و حیاء یستحیی منی فی الخلاء و اکل ما لابد منه و یبغض الدنیا لبغضی لها و حب الاخیار ایاهم.» یعنی: «ای احمد، هر آینه به ذائقه ی جانت حلاوت گرسنگی و سکوت و بهره هائی را که از این دو حالت نصیب انسان می گردد می چشیدی. عرضه داشت: پروردگارا از گرسنگی آدمی چه نتایجی است؟ فرمود: از جوع و گرسنگی، حکمت و قدرت نگاهداری قلب و تقرب به درگاه من و اندوه...
