در همه‌ی تفسیرهایی که از احساساتی مانند غمگینی، مصیبت، ناراحتی، افسردگی و… صورت گرفته یک عنصر مشترک وجود دارد: به نظر می‌رسد موانعِ دستیابی به زندگی معنادار خارج از کنترل انسان است. از این رو، بسیاری از افراد علت را بیرون از خود و در واقع خارج از کنترل می‌دانند. اگر علت کاملاً خارج از توان ماست، پس درمان آن هم در کنترل ما نیست. بنابراین، شتابان به سمت مصرف قرص‌ها، شربت‌ها، تزریقات و باقی وسایل قانونی و حتی غیرقانونی می‌رویم تا درد خود را تسکین دهیم. در ادامه، تبیینی ارائه می‌شود که به انسان‌ها امید، اعتماد‌به‌نفس و این تشخیص را می‌دهد که
...
زندگیِ بهتر در دسترس آن‌هاست. اینکه می‌گوییم می‌توانیم احساس بهتری را انتخاب کنیم، دلگرم‌کننده است و لااقل می‌توانیم مقداری از ناراحتی خود را کنار بگذاریم. از این گذشته، این تبیین آشکارا نشان می‌دهد که من و شما موتوری قدرتمند درونمان داریم که می‌توان آن را به سمت هدفِ در حال تغییر زندگیِ لذت‌بخش و معنادار هدایت کرد.
احتمالاً از من می‌پرسید آیا می‌توانم دقیق‌تر توضیح دهم. پاسخ آن یک بله‌ی جانانه است! به لحظه‌ای فکر کنید که وارد شهر جدیدی شده بودید. شاید مشغول خدمت سربازی بودید یا از شما خواسته بودند آخر هفته محصولی را به مکان دوری، خارج از شهر برسانید. برای بسیاری از ما، از دست دادن شغل به معنای قطع رابطه با همکارانی است که دوستمان داشتند و حامی ما بودند. همچنین آیا تا‌به‌حال شده است که در مراسمی تنهایی در اطراف پرسه بزنید و متوجه شوید که همه یکدیگر را می‌شناسند و فقط شما کسی را نمی‌شناسید. در این شرایط چه احساسی را به‌صورت بلندمدت، کوتاه‌مدت و موقت تجربه کرده‌اید؟ این احساس همان تنهایی است.
ما می‌توانیم از طریق ایجاد پیوند یا آشنا شدن با دیگران این احساس را جایگزین کنیم. البته کشف عمیق و جدیدی نیست که آشنایی، دوستی و روابط صمیمانه با دیگران درد تنهایی را مداوا می‌کند. روشن است که تنهایی نقطه‌ی مقابل همنشینی، پیوستگی، رابطه‌ی نزدیک، صمیمیت و به‌طور‌کلی روابط انسانی است. همان‌طور که دبلیو. سی. فیلدز زمانی گفته بود: «مداوای بی‌خوابی این است که بیشتر بخوابیم. راه غلبه بر تنهایی در تلاش پایدار برای ارتباط با افراد بیشتر نهفته است.»
لطفاً روی پرسش زیر تأمل کنید و پاسختان را در دفترچه‌ی یادداشت بنویسید. به سراغ جزئیات نروید.
در چه شرایطی احساس انزوا و تنهایی می‌کنم؟
چگونه می‌خواهم ارتباط با دیگران را تمرین کنم؟ برای مثال لبخند زدن و احوال‌پرسی با صندوق‌دار مغازه، مکالمه‌ای معمولی با فردی در آسانسور، افزایش تعاملات معمول و مختصر با افرادی مثل مأمور پست، منشی یا پیشخدمت رستوران. به یاد بسپرید، این نوع فعالیت فقط یک تمرین است. ممکن است بی‌اهمیت به نظر برسد، اما این سخنِ جی. کی چسترتون را به یاد بسپارید: چیزهای کم اهمیت کمال مطلوب را به وجود می‌آورند و کمال مطلوب چیز بی‌اهمیتی نیست. اغلب، مزیت این تعامل‌های کم‌عمق و سرسری فراتر از حد انتظار ماست.
