کتاب خنده در برف

گوشه ای از کتاب

با خود عهد کرده است

تا سرازیری گور کودک بماند

و زندگی را آنقدر به بازی بگیرد

که بازماندگان مرگش را نیز

بازیِ تازه‌ای بپندارد

بی‌قراری یک قطب‌نما را ندارد

شباهتش را اما

به ستاره‌ای که هر شب

ویراژ می‌دهد در آسمان

نمی‌توان انکار کرد

کشف زیبایی را

حتا در یک جفت گوشوارۀ پلاستیک

وظیفۀ خود می‌داند

حسادت اما نمی‌ورزد

حتا به زرگری که می‌گویند

در کشمیر زندانی است

و برای همسر جوانش تا به حال

هزار جفت گوشواره از سنگ و صندل

تراشیده است

در گیر و دار این سال‌ها

دوستان هم‌پیمانش در خفا

بزرگ شده‌اند

و هر جا می‌روند مثل قناری

قفس‌های زیبای‌شان را نیز

با خود می‌برند

در حضور او اما

ادای بچه‌ها را در می‌آورند

انگار که بچه گول می‌زنند

دوستانش هرگز

پنهان‌کاران ماهری نبوده‌اند

امشب نیز به هر دری بزنند

از ظاهرشان پیداست

یک‌بار دیگر

بازیگر او بوده است

و تماشاگر آن‌ها

***

چقدر طول می‌کشد آدمی

شبیه خودش بشود

آدم برود

با سیب گاززده‌اش در دهان

قابیل برود

با پاره سنگ خون‌آلوده‌اش در دست

سلیمان برود

با بلقیس عاج‌پیکرش

اسکندر به مقدونیه بازگردد

مولانا به قونیه

و تنابنده‌ای دیگر

چهرۀ بامدادی‌ات را در آینه

تسخیر نکنند

خیالت از بابت تارزان تخت است

که هزار سال پیش

از درخت به زیر افتاد

و سنگباران شدند

استخوان‌های امیر ارسلان نامدار

در آستان بلوغی زودرس

مایک هامر وقتی داشت

کاملاً شبیه تو می‌شد

به ضرب گلوله‌ای

در پستوی یک رستوران چینی

از پا درآمد

و افروئی که جنبش هیپی‌ها

بر سرت گذاشته بود

همکلاسی‌های بلوندت در لندن

از سرت برداشتند

تا فقط و فقط

شبیه خودت باشی
مشاهدۀ آثار عباس صفاری