اگه می‌بردنم سربازی…فقط اگه می‌بردنم سربازی…چی می‌شد؟
بدون شک صد تا بیشتره وزنش. خودش که می‌گه صد و ده تا. راستش صد و ده تا شیرین بهش می‌آد. بیست سالشه و صد و ده کیلو وزنش. همه‌ی دردش هم اینه که چرا سربازی نمی‌برنش.
یه پالتوِ نظامی تنش بود تو اون ظل گرما. شلوارش هم نظامی بود. تا منو شناخت پرسیدکه می‌تونم واسه‌ش یه پیرهن نظامی تهیه کنم؟ برا این که می‌گفت تو اون گرما پالتو خیلی اذیتش می‌کنه.
اون و دو تا دوستاش همیشه تو پارک مولانا بودن. رو صفحه‌های روزنامه که پهن می‌کردن رو چمن‌ها می‌نشستن، دراز می‌کشیدن، می‌خوابیدن…
اسمش چی میتونه باشه؟
...
چاق بود و دوست داشتنی، از این تپل بامزه‌ها، از این سندرومِ یعنی از این مُن… اگه به من بود که اسمش رو می‌ذاشتم خلیل. ولی تو این دوره زمونه اسم دیگه یه کم از مد افتاده، انگار. راستش اصلا نمی‌دونم این چه گیریه که ما نویسنده‌ها به اسم شخصیت‌ها می‌دیم تو کارامون.
مگه فرقی هم می‌کنه اسماشون چی باشه؟ نمی‌دونم شاید فقط یه جور عادت باشه، یا شاید هم واقعا فرق می‌کنه. هر دوره‌ای اسمای خودش رو داره خُب.
یعنی تو هر دوره‌ای اسمای خاصی مد میشن. لابد این رفیق چاق ما هم یکی از همین اسمای مدِ روز رو داره، یعنی مدِ امروز رو؛ احمد، محمد، عثمان… یا شاید هم از این اسمای اصیل ترکی مثل کایا، ییلدیرای…ولی نه، اینا دیگه قدیمی شده‌ن و هیچ رو بورس نیستن. با این که این اسما از مد افتاده‌ن ولی من خیلی دوستشون دارم، نمی‌دونم چرا.
