در بخشی از مصاحبه با علیرضا خمسه در کتاب رُخ تو رُخ می‌خوانیم:
-یک انتقاد سازنده…الان خیلی مده انتقاد سازنده، من حالا درست نمیفهمم…ولی یه انتقاد سازنده بکنید…کلا
*شما خیلی خوبید
-الان از افعال معکوس استفاده کردید.
*(خنده) انتقاد سازنده یعنی اینکه منو تایید کنید. “شما خیلی خوبید.” چون هرکس به ما گفت انتقاد سازنده من گفتم مثلا کج اومدی، چرا این شکلی اومدی؟ گفت نه دیگه، قرار نبود ما رو تخریب کنی؛ قرار بود انتقاد سازنده کنی. گفتم به به…به به چقدر…
-ما معمولا وقتی میخوایم با یکی مشورتم کنیم انتظار داریم اون حرفهامونو تایید کنه. مشورت اگر نظر خلاف
...
نظرمون بگه میگیم مزخرف گفت. چرا اینجوریه غالبا؟
*ما یه معلمی داشتیم-روحش شاد اگر فوت شده، اگر هم زنده‌ست صدها سال زنده باشه- میگفت تقصیر خودتون نیست نطفه خرابه. البته اینو علم جدید توضیح میده.
میگه که مربوط به ژن شماست…آره کاری‌اش نمیتونه بکنه علم تربیت…حضرت حافظ فرمودکه عالمی از نو بباید ساخت، وز نو آدمی کلا برای تصحیح این اشتباهات یا تصحیح اونچه رو که حالا یا مربوط به ژنه یا مربوط به محیط تربیت یا هرچی هست؛ انگار کن یه نگرش جدیدی لازمه…
-بله…
*ولی با اون نگرش کلاسیک و سنتی خودمون همه همینجوری هستیم. انتقاد یعنی اینکه منو تایید کنن.
-بله…دیدید خیلی‌ها رو که میپرسید چطوری؟ میگه اِی‌ی‌ی. چه خبر؟اِی‌ی‌ی دیگه.مثه همیشه.زندگی؟ چه زندگی‌ای!… یعنی اساسا هر اتفاقی ، هر فرازی، هر فرودی واکنششون همینه. کجای کار می‌لنگه؟
*من فکر می‌کنم که یه شناخت درمانی لازم داریم. اصولا این اتفاق برای خود من افتاده مثلا همین سوالا از من که پرسیده میشه میگم عالی…توپ…حتی یه موقع هم که شوخی دارم میگم…توپ.
میگن: آخه قیافت به توپ نمیخوره، میگم:چرا؛ منتها کم بادم. یعنی باید در وهله اول خوب باشیم.حالا خوبِ متمایل به ضعیف. خوبِ متمایل به نه چندان دلچسب. ولی اصلا زاده شدیم برای خوب زیستن و نگاه درست و شاد زیستن. بنابراین هر وقت می‌پرسن چطوری؟…قدیم ترها که می‌گفتن عین پلو تو دوری. یعنی انقدر سرحالم.
