مرد موقع رفتن به خارج شهر، طور دیگری لباس می‌پوشد. شلواری پشمی، یقه‌برگردان آبی آسمانی از جنس کشمیر- هدیه همسرش برای تولد ۵۰ سالگی‌اش- کفش‌هایش کار ژان لوب است، هرگز حاضر نیست کفاشی‌اش را عوض کند.
بدیهی است جوراب‌هایش چهارخانه بلند است و همه ساق پایش را می‌پوشاند.
نسبتاً تند می‌راند، در فکر فرو رفته. وقتی برسند، سری به نگهبانان می‌زند تا درباره مزرعه با آنها صحبت کند، مسائل مربوط به خانه، هرس کردن درختان، شکار کردن قاچاقچی و … . از این کار متنفر است.
از اینکه احساس کند دیگران اهمیتی به حرف‌هایش نمی‌دهند متنفر است و این دقیقاً همان کاری
...
است که دو کارگر آنجا انجام می‌دهند. با بی‌میلی، صبح‌های جمعه شروع به کار می‌کنند چون می‌دانند رئیس همان شب می‌رسد و باید طوری نشان دهند که تکانی به خود داده‌اند. باید بیرونشان کند ولی فعلاً وقت رسیدن به چنین کاری را ندارد. خسته است. حالش از شرکایش به هم می‌خورد.
شیشه جلوی اتومبیل پر از پشه شده و برف پاکن راست بد کار می‌کند. اسم زن ماتیلداست. زیباست اما به‌خوبی از چهره‌اش پیداست هرگونه میل به زندگی از وجودش رخت بربسته.
همیشه می‌دانست شوهرش به او خیانت می‌کند، و حالا می‌داند اگر دیگر این کار نمی‌کند، نمی‌خواهد پول خرج کند، مسئله، مسئله پول است. جلوی ماشین روی صندلی کنار راننده نشسته و طی این رفت و آمدهای تمام‌نشدنی پایان هفته، همیشه غمگین است.
