شنبه‌ها و یکشنبه‌ها مزخرف‌ترین روزها بودند، چون هر چهار نفرمان کنار هم بودیم و از بیکاری مگس می‌پراندیم. برادرم و رفقایش باقی هفته را در جست‌وجوی کار بیرون می‌زدند، اما هرگز کاری پیدا نمی‌کردند، حتی کاری موقت، کاری چند ساعته که دو قران گیرشان بیاید و بشود چند روزی با آن سر کرد.
شب‌ها، وقتی به اتاقم می‌رفتم (آنها تا کلۀ سحر می‌نشستند پای تلویزیون)، به پدر و مادرم فکر می‌کردم، به تصادف، به جاده‌های پر پیچ‌وخم جنوب و همه‌چیز چنان دور دست می‌نمود که از خشم اشکم سرازیر می‌شد.
زندگی‌ام را دوست نداشتم. شب‌ها همچنان شفاف و ثاقب بودند، اما من
...
دیگر داشتم از یتیم بودن گذر می‌کردم و قدم به جولانگاهی می‌گذاشتم به مراتب متزلزل‌تر و چیزی نمانده بود که به یک مجرم بدل شوم.
چه جور مجرمی؟ فرقی نداشت. برای من تفاوتی نمی‌کرد، گرچه می‌دانستم جهان جرم و جنایت هم درجاتی دارد و رده‌های بسیاری که هرچه جان می‌کندم هم هرگز نمی‌توانستم به والاترینشان نائل شوم. از هرزگی می‌ترسیدم. خوش نداشتم هرزه باشم. اما حدس می‌زدم که مسئله خو گرفتن به چیزی است. در آرایشگاه و حین کار، گاه مشت‌هایم را گره می‌کردم و می‌کوشیدم آینده‌ام را تصور کنم. دزد، آدمکش، موادفروش خرده‌پا، قاچاقچی، کلاهبردار. نه، احتمالاً کلاهبردار نمی‌شدم، چون آنها اغلب استادی دارند که فوت و فن کار را یادشان می‌دهد و خب، چه کسی قرار بود چیزی یاد من بدهد؟
