متون داستانی بنا به تعریف واضح است که از اشخاص و وقایع ناموجود حرف می‌زنند (و دقیقاً به همین دلیل خواستار تعلیق ناباوری ما هستند.) بنابراین از منظر معناشناسی صدقِ مشروط، یک گزارۀ داستانی همیشه بیان‌کنندۀ چیزی است که خلاف امر واقع است.
با این همه، ما گزاره‌های داستانی را دروغ تلقی نمی‌کنیم. اول از همه، با خواندن قطعه‌ای داستانی وارد قراردادی تلویحی با مؤلف می‌شویم، مؤلفی که وانمود می‌کند آنچه نوشته راست است و از ما می‌خواهد وانمود کنیم که آن را جدی تلقی می‌کنیم.
با این کار، هر رمان‌نویسی طرح دنیای ممکنی را می‌ریزد و همۀ داوری ما، در مورد
...
صدق و کذب، به آن دنیای ممکن باز می‌گردد. بنابراین از نظر داستانی راست است که شرلوک هولمز در خیابان بیکر زندگی کرده و از نظر داستانی، کذب است که او در سواحل رود اسپون زندگی کرده.
متون داستانی هیچ‌گاه محیط و موقعیت خود را به کلی متفاوت از محیط و موقعیت زندگی ما انتخاب نمی‌کنند، حتی اگر این متون قصه‌های پریان یا داستان‌های علمی-تخیلی باشند.
حتی در این موقعیت‌ها، اگر ذکری از یک جنگل هست، می‌شود درک کرد که این جنگل کمابیش شبیه جنگل‌های دنیای واقعی ماست و درختانش گیاه هستند نه مادۀ معدنی و الخ. اگر دست بر قضا به ما بگویند که این جنگل متشکل از درختان معدنی است، تصور از معدنی و درخت باشد درست همان چیزی باشد که در دنیای واقعی ماست.
