در حیاطی که خانه‌ی هونوری در آن قرار داشت، زن و مرد جوانی در یک اتاق گلین زندگی می‌کردند که در عین فقر و نداری، زندگی آمیخته با آرامش و سعادتمندی داشتند.
همه‌ی دارایی آنها عبارت بود از یک منقل به عنوان اجاق آشپزی، چند ظرف فلزی، یک کفگیر، دو سه عدد لیوان، یک هاون چوبی و یک خمره‌ی آب. مرد جوان صبح می‌رفت، عصر با یک دستمال بقچه‌ی حاوی خوراکی برمی‌گشت. از اتاق آنها اگر صدایی به گوش می‌رسید، صدای شادی و خنده بود.
زندگی آن زن و مرد به قدری خوب و خوش بود که به حالشان غبطه می‌خوردم. گاهی که زندگی آن زن و مرد را با همسان‌های ایرانی‌شان مقایسه می‌کردم،
...
می‌دیدم بعضی از زن‌ها و مردهای ما به چه اباطیل و چرندیاتی می‌پردازند و در نبود جزئی‌ترین موارد، دو روز زندگی دنیا را به کام خود و اطرافیان تلخ می‌کنند.
در گوشه‌ی اتاق هونوری خمره‌ی بزرگی وجود داشت که میرابِ محل روزی یک سطل آب داخل آن می‌ریخت و پولی می‌گرفت و می‌رفت. این آب مصرفی یک شبانه‌روز هونوری بود. حال اگر می‌خواست به حمام برود، آن روز میراب دو سطل آب داخل خمره می‌ریخت.
هونوری با یک سطل آب، سر و تنش را می‌شست و استحمام می‌کرد. آبی که میراب‌ها می‌فروختند، زلال و تصفیه شده بود. این آب به شعبه‌های آب فروشی لوله کشی شده بود. میراب‌ها در جلوی شعبه‌ها سطل‌ها را پر از آب می‌کردند و در داخل چرخ دستی می‌گذاشتند و در معابر می‌گشتند و به صاحبان منازل و اماکن می‌فروختند.
از روزی که در خانه‌ی هونوری مقیم شدم، تهیه غذا و پخت و پز با خودم بود. میرآب روزی دو سه سطل بیشتر از قبل آب می‌آورد و در خمره‌ی بزرگ گوشه‌ی اتاق می‌ریخت و می‌رفت. از بازار شهر مقداری کنسرو، بُنشن، روغن، چای و قند تهیه کرده بودم.
یکی از همسایه‌ها مرغ تخم گذار داشت که به محض تخم گذاشتن مرغ‌ها، تخم مرغ‌ها را با ما می‌فروخت. خلاصه با هونوری همکاسه و هم خوراک بودیم.
