در این دنیا وقتی می‌خواهی وارد یک بانک یا یک شرکت تجاری شوی، هیچ‌کس کاری ندارد اگر یک کلم زیر بغلت باشد یا یک مرغ عشق، یا اینکه ترانه‌هایی را که مادرت یادت داده، عین یک رشته طنابِ کنفی، آویزۀ دهانت باشد، یا دست شامپانزه‌ای را که تی‌شرتِ راه‌راه پوشیده بگیری ببری تو. ولی وای به حالت اگر با دوچرخه بروی تو -چه قشقرقی که به پا نمی‌کنند: دوچرخه‌ات را به هر ضرب و زوری که شده برمی‌گردانند توی خیابان و صاحبِ بخت برگشته‌اش هم مورد شدیدترین ملامت‌های کارکنان آنجا قرار می‌گیرد.
برای دوچرخه -این موجود مطیع، این راه‌بر فروتن- مایۀ تحقیر و تمسخر است مواجه
...
شدن با این اخطارهای خودخواهانه که به واسطۀ آنها محکوم می‌شود به منتظر ماندن پشت درهای شیشه‌ای زیبای شهر. ناگفته نماند که دوچرخه‌ها برای بهبود وضعیت اجتماعی اسفبارشان به هر دری زده‌اند؛ اما دریغ از یک کشور بر روی کرۀ زمین که ورود دوچرخه ممنوع نباشد. در بعضی، تابلوها و سگ‌ها هم قید شده که این هم فقط بر عقدۀ حقارتی می‌افزاید که دوچرخه‌ها و سگ‌ها ذاتاً در خود دارند. گربه‌ها و خرگوش‌ها و لاک‌پشت‌ها اصولاً مانعی برای ورود به شرکت واردات-صادرات بانج اند بورن یا دفتر وکالت خیابان سان مارتین ندارند!…
