و بعد پی بردیم که صحبت کردن و ادامه دادن بحث درمورد مشکلات، تلاش بیهوده ایست و نتایج پیش پا افتاده ای دارد و هرکسی فقط می خواهد اصول خود را اجرا کند.
دیدیم که حتی باهوش ترین فرد در میانمان– افراد به ظاهر پیشرو و منتقدان اجتماعی– اصلا خوب عمل نمی کنند و فقط مشغول صحبت در مورد مسائل چرند بودیم؛ در مورد انواع هنر، خلاقیت ناخودآگاه، حکومت پارلمانی، مشاغل قانونی و خدا می داند چه چیزهای دیگری ساعت ها بحث می کردیم، حال آنکه تنها مسأله ی واقعی زندگی، نان شب است.
در آن زمان انبوه خرافات و موهومات ما را خفه می کرد، شرکت های سهامی به خاطر اینکه آدم های صادقی
...
پشت آن ها نبود، از هم می پاشیدند، حتی آزاد کردن برده ها– که دولت آن قدر به آن مشغول بود– پیامد خوبی برای ما نداشت چون رعایا ترجیح می دادند از همدیگر دزدی کنند تا بتوانند به کلوب های محلی بروند و تا مرز جنون مست کنند.
