اما امیلین از روزی که لباس روحانیان را از تن کنده بود، هرگز لباس روستاییان را ترک نکرده بود.
تلاشم بر این بود که لباس‌ها، تا جایی که امکان داشت، مدت بیشتری دوام بیاورند. ماریوت و من مراقب بودیم با چیزهایی که داشتیم لباس‌ها را وصله کنیم. خیلی پیش آمده بود که آستین‌های کت خاکستری آقای سرپرست در محل آرنج‌ها کبود شود و چون امیلین و پی‌یر هنوز هم قد می‌کشیدند لباس‌های آن دو را بلندتر می‌کردم. بدون شکار که دیگر به کسی تعلق نداشت و همه به نابودی‌اش می‌کشاندند، آشپزخانه‌مان خیلی فقیر می‌شد. طی این بی‌نوایی که بیش از یک سال طول کشید، خلق‌وخوی همه
...
بر اثر تغییر عادت‌های‌شان عوض شد. هرچند از نظر پرداخت مالیات‌ها بارمان خیلی سبک شده بود، ولی باری که به دوش ثروتمندها گذاشته شده بود درنهایت به ما تحمیل می‌شد. دیگر کسی دل به کار نمی‌داد و بیم از اتفاقی که ممکن بود روی دهد سبب می‌شد که مردم حتی از زمین‌هایی که آن همه به آن‌ها طمع ورزیده بودند و مالک‌شان شده بودند غافل بمانند. آن‌وقت به شکار قاچاق دست می‌زدند، از زمین‌های توقیف‌شده میوه می‌چیدند. آشکارا از راه غارت زندگی می‌کردند، وحشی، خوفناک و در صورت نیاز شرور می‌شدند. حداقل کاش روستاییان می‌توانستند با هم تفاهم داشته باشند و مثل دوران اول انقلاب، متقابلاً به هم کمک کنند؛ ولی بدبختی، انسان را خودخواه و پر از سوءظن می‌کند. سر یک شلغم نزاع می‌کردند برای دو شلغم کتک‌کاری می‌شد. آه! چقدر از جشن فدراسیون دور بودیم!
قدیمی‌ها درست گفته بودند که آن وضع به قدری خوب است که امکان ندارد دوام بیاورد!
