کتاب خروس طلایی و نوشته های دیگر

گوشه ای از کتاب

او می‌دانست چه وقت و در کجا شرط‌بندی صورت می‌گیرد. این از طریق ارتباطاتی بود که در زمان شغلش به‌عنوان جارچی شهر با خروس‌بازان برقرار کرده بود و به همین دلیل اولین جایی که رفت، سن خوان دل ریو بود.

تهی‌دست و ژنده‌پوش، که هنوز پرنده‌اش همچنان در بازوانش جای داشت، به سوی میدان مسابقه روانه شد تا موقعیت خودش را دقیقاً بسنجد و ببیند آیا می‌تواند کارگزاری بیابد تا شرط‌بندی‌ها را به نمایندگی‌اش ضمانت کند.

دیونی سیو موقعیتی را در نظر گرفت، اما نه برای آن بعدازظهر؛ زیرا همۀ جنگ خروس‌هایی که جریان داشت مسابقاتی زمان‌بندی شده بودند. باید تا روز بعد صبر کند تا مسابقات آزاد برای عموم در ساعت یازده شروع شود.

به‌این‌ترتیب، شبی را در مسافرخانه گذراند و خروسش را به پایه‌های تخت سفری‌اش بست. او لحظه‌ای چشم بر هم نمی‌گذاشت؛ زیرا می‌ترسید کسی پرنده‌اش را که تمام امیدش بود، بدزدد.
دیونی سیو چند سنتاوو پولی را که به همراه داشت خرج غذای پرنده‌اش کرد. لقمه‌ کوچکی از گوشت خردشده‌ای را که با کمی فلفل مخلوط کرده بود به خروس داد. این‌ها چیزهایی بود که آن شب به عنوان شام و صبح روز بعد پس از اینکه از خواب بیدار شد جلوی پرنده‌اش گذاشت.

دیونی سیو قبل از ساعت یازده که جنگ خروس‌ها شروع می‌شد در محل بود، کنار مردی که تصمیم داشت حامی مالی‌اش شود. کسی که از قماربازان حرفه‌ای بود و در صورت بُرد، هشتاد درصد از درآمد را برای خودش برمی‌داشت و در صورت باخت با پولش خداحافظی می‌کرد و دیونی سیو پینزون هم در این حالت با خروسش وداع می‌کرد و به این گونه بود که معامله صورت گرفت.

نبردهای صبح هیچ‌وقت خروس‌بازان واقعی را به خود جلب نمی‌کرد و جمعیت حاضر در رینگ میدان نیز بیشتر از آدم‌های کنجکاو و مات و مبهوتی بودند که در شرط‌بندی‌هایشان به اندازۀ ارزش پرندگان، دست به ریسک نمی‌زدند به همین دلیل بیشترِ پرندگان در ردۀ پایینی قرار می‌گرفتند.