کتاب سرودهای مخالف ارکسترهای بزرگ ندارند

(داستان های فارسی،قرن 14)

معرفی مختصر کتاب کتاب حاضر، جلد سوم از رمانی سه‌جلدی از نویسنده معروف ایرانی است که با زبانی ساده و روان نگاشته شده است. این داستان درباره گم‌شدن عجیب دختر یک خانواده است. در بخشی از داستان می‌خوانیم: «وضعیت خانه عادی نبود. کوچه خلوت‌ترین و پرنفس‌ترین بود. انگار خیری را پنهان کرده و خبری خوش را در سینه دارد. این خبر روح داشت. اهالی کوچه و میدانگاهی و محله‌های دورتر پی برده بودند که هیچ رازی آن پدر و مادر و این دو برادر ندارند جز اندوهی از گم‌شدن دختر کوچکشان. حالا حتی می‌شد گفت در خیابان‌ها کشته نشده؟ زندان‌ها را سر زده‌اید؟ بیمارستان‌ها را گشته‌اید؟ اما همه می‌دانستند دختر زودتر از این‌ها به خانه نیامده. اما بهار است. بوی ماهی قرمز در تشت‌های بزرگ، بوی نان تازه و نعناع و ترخون در کیسه‌ای کوچک که به کمربند فروشنده بسته است. کوچه و محله نمی‌خواست این خانه سر به یقه داشته باشد و در این بهاران پشت هم، پشت در این خانه اندوهی باشد».

باران از بعدازظهر شروع کرده بود. اول آرام بود. تند شد و بعد بادی آمد که یک لحظه توفان شد و برگ‌ها را به میان خیابان ریخت و یکی دو شاخه شکست و مردم را زیر طاقی‌ها کشاند و زود آرام شد و باران کم، از سر گرفت. ایستگاه‌های اتوبوس پر شده بود از آدم‌های خیس.

فرهاد یک بارانی تازه خریده بود. در این مدت، پولی ساخته بود که هیچ‌گاه با حقوقش در یک سال مقایسه نمی‌شد. برای مونا یک لباس مارک‌دار بسته‌بندی کرده بود و می‌خواست هر چه بشود، حرف توی حرف بیاید و پیشنهاد ازدواج با فضلی را بدهد. تمام تلاشش را کرده بود که باران بر بسته‌بندی و جعبه‌ی لباس مونا نریزد و شاخه گلی سرخ که به روبان جعبه گیر داده بود، ضایع نشود.

مونا از این آپارتمان در طبقه‌ی سوم یک مجتمع دنج در خیابان زرتشت که دو سال پیش رهن شده بود خیلی راضی بود. تازگی‌ها از همت خان که یک سوپری پر و پیمان داشت و از پنجره دیده می‌شد فیلم هم می‌خرید. فرهاد سر خیابان پیاده شده بود. می‌ترسید دو مسافر دیگر تاکسی خطی که سرراست به خانه‌اش می‌آمد، فشاری به جعبه‌ی لباس و گل سرخ آن بیاورند و خواستگاری عیب پیدا کند. مونا هنوز میلاد را دوست داشت و فرهاد سعی کرده بود توهم نگاه از سوراخ تابوت به آن‌ها را از خود دور کند.

نسیمی مست‌کننده از میان درختان خیابان رد می‌شد و دانه‌های ریز باران مرطوبش می‌کرد و پخش می‌شد. صدای آواز قدیمی از یک پنجره‌ی آپارتمانی می‌آید.

ایستگاه اتوبوس خلوت شده بود. زیر طاقی ایستگاه، دختر و پسری نشسته بودندکه آرام دعوا داشتند. فرهاد سرخوش بود. اگر مونا فضلی را قبول می‌کرد دیگر احتیاجی به نوحه‌خوانی روی قبرها نداشت. فضلی کجا و آن فوتبالیست لیگ دسته‌ی دوم کجا! کاش در و پنجره‌ساز نبود و فقط همان فوتبال بازی می‌کرد. اما فضلی مرد و محکم بود. ساده و روان بود. دروغی در کارش نبود و شنیده بود هیچ زنی در زندگی‌اش مزاحم نبوده است.

فرهاد از دور، زیر باران کم، دید نزدیکی‌های خانه‌اش شلوغ است. کمی جلوتر آمد. چند اتومبیل که یکی پلیس بود تقریباً راه را بسته بودند. شاید صندوق‌های عقب را می‌گشتند.

فرهاد را تمام این ده طبقه، همسایه‌ها، سوپری و خشک‌شویی و میوه‌فروشی و دکتر راد، که یک آپارتمانِ داروخانه شده را می‌گرداند، دوست داشتند. هنرمند ساکت محله بود اما همه، با تدبیرهای خاصی گفته بودند حیف از مونا.