کتاب جاناتان مرغ دریایی نشر نگاه

گوشه ای از کتاب

بخش اول

صبح بود و خورشید آغازین پرتوهای زرین‌اش را بر خیزاب‌های دریای آرام می‌تاباند.

در یک‌و‌نیم کیلومتریِ کرانه، قایقی ماهیگیری بر پهنه‌ی آب بالا و پایین می‌شد و از صبحانه‌ای دسته‌جمعی در هوایی آزاد خبر می‌داد تا گروهی از مرغان دریایی خودشان را به آن نقطه برسانند و برای چند تکه غذا، بر سر و کله‌ی یکدیگر بزنند. حالا یک روز شلوغ دیگر شکل گرفته و آغاز شده بود.

لیکن در فراسوها، آسوده از های‌وهوی قایق و کرانه، جاناتان لیوینگستون مرغ دریایی، یکه‌ و تنها، با خود پرواز را تمرین می‌کرد. در بلندای سی متریِ زمین، پاهای پره‌دارش را داده بود پایین و نوک خودش را بالا گرفته و برای حفظ پیچشی دردناک در بال‌هایش، تلاش بسیاری به خرج می‌داد. خمیدگیِ بال‌ها برای آرام پرواز کردن بود، بعد اندکی از سرعت خودش کاست، آن‌قدر که نسیم تبدیل شد به زمزمه‌ای در گوش‌اش و اقیانوس بی‌هیچ لرزشی زیر بال‌هایش ساکن ماند. تمرکز زیادی به خرج داد و چشم‌هایش را بست. نفس‌اش را توی سینه حبس کرد و یک سانتیمتر… دیگر… به خمیدگیِ… بال‌اش… فشار آورد، ولی پرهایش به هم گره خورد و دیگر یارای آن نداشت که پرواز رو به بالا را انجام دهد، و جاناتان از اوج به زیر اوفتاد.

همان‌طورکه می‌دانید مرغان دریایی هرگز تعادل‌شان را از دست نمی‌دهند و هیچ لحظه‌ای از پرواز باز نمی‌مانند. برای آن‌ها بازماندن از پرواز در هوا و در اوج مایه‌ی شرم است و چیزی‌ست ننگ‌آلود.

لیکن جاناتان لیوینگستون، به‌رغم دردی که در انحنای بال‌های لرزانش می‌پیچید، بی‌هیچ شرمی، بال‌هایش را آرام آرام کش می‌داد و یک‌بار دیگر از پرواز باز می‌ماند، او پرنده‌ای معمولی نبود.

بیشتر مرغان دریایی، به‌جز سهل و ساده‌ترین حقیقت‌های پرواز، رنج فراگیریِ چیزی را به خود هموار نمی‌کردند؛ آن‌ها فقط در جست‌وجوی شیوه‌ای بودند که دریابند برای دستیابی به غذا، چگونه از کرانه‌ی اقیانوس فاصله بگیرند و بار دیگر به آنجا بازگردند. برای بیشترشان مسأله‌ی پرواز اهمیت چندانی نداشت، تنها نکته‌ی مهم برای آن‌ها فقط غذا بود و بس، حال آنکه جاناتان تنها به پرواز می‌اندیشید، نه غذا. جاناتان لیوینگستون مرغ دریاییِ جوان بیش از هر چیز به پرواز می‌اندیشید و به آن عشق می‌ورزید.

به این نتیجه دست یافته بود که چنین پنداری او را در گروه مرغان دیگر به شهرت و نام‌آوری رهنمون نمی‌شود. والدین جاناتان نیز این نگرانی را داشتند که او سراسر روزهایش را به تنهایی سپری می‌کند و در لحظه لحظه روزهایش، صدها بار پرواز را در گستره‌ی زمین می‌آزماید.

مثلاً او نمی‌دانست چرا هنگام پرواز در بلندایی کمتر از نصف فاصله‌ی نوک بال‌هایش از هم نسبت به سطح دریا، با تلاشی کمتر، می‌توانست زمان بیشتری در هوا بماند. پروازهایش با فرودی معمولی و ابتدایی همراه با صدای شلپ‌شلوپ تمام نمی‌شد، بلکه با ردّی طولانی از سایش پاهای سفت و محکم چسبیده به بدنش با سطح آب خاتمه می‌یافت. هنگام فرود با پاهای جمع شده و اندازه‌گیریِ درازای لیز خوردنش روی ماسه‌های ساحل، والدین‌اش به‌شدت می‌هراسیدند.