کتاب موزه عجایب

هوا مثل دود خاکستری و پریده‌رنگ بود. ماه مارس یعنی ماهیگیری درست و حسابی در هادسون، یعنی زمانی که در اولین ساعات روز شاه‌ماهی‌ها زیر مه نقره‌فامی که روی آب رودخانه می‌نشست، شنا می‌کردند. ادی کوهن می‌توانست از پنجره‌ی گرد اتاقش رودخانه را تماشا کند و معتقد بود این رود یکی از شگفتی‌های جهان است. باریکه‌های نور روی آب، رنگ اعماق آب را از بنفش به خاکستری، به مسی و بعد، بهار که نزدیک می‌شد، به آبی آسمانی تغییر می‌دادند. ادی محل سکونتش را، در محله‌ای محقر و پر از انبار و اصبطل و در نزدیکی باراندازها به ارث برده بود. این اتاق زیرشیروانی، جایی که او زندگی می‌کرد، پیش‌تر کاهدان بود، اصطبلی که آن پایین قرار داشت هنوز هم بوی تند بدن اسب‌ها را می‌داد، صاحب اصطبل آنجا چند اسب پیر نگه می‌داشت و کرایه می‌داد. معلم ادی وصیت کرده بود هرچه از مال دنیا دارد به شاگردش برسد. پس از مرگ او، تمام دار و ندار موزز لوی، از دیگ و پتو گرفته تا دوربین و وسایل چاپ به شاگردش رسید، به پسری که او تحت حمایت خود گرفت. ادی قدبلند و زمخت بود، خودش خبر نداشت که خوش‌قیافه است. پرهیجان بود، سری پرشور داشت و خوب بلد بود مثل مردان متمدن و محترم حرف بزند. زنان جذبش می‌شدند اما او در آن‌ها جذابیتی نمی‌دید، نه تا وقتی روی صورتشان نور می‌تاباند تا اجزای صورتشان روشن شود. وقتی نزدیکشان می‌شد که دوربینش آماده‌ی کار بود. این زنان امیدوار بودند او را به خود جلب کنند اما او تنها تصویر آن‌ها را می‌خواست. هرگز به جهانی که در آن عشق ممکن باشد باور نداشت. نشانی‌اش در غربی‌ترین نقطه‌ی شهر بود، آن طرف خیابان دهم که می‌شد حاشیه‌ی قلمرویی غریب. از آنجا هرچه بیشتر به سمت شرق می‌رفتی همه‌چیز بیشتر مطابق مد روز می‌شد تا در خیابان پنجم به نقطه‌ی اوج باشکوه خود می‌رسید. زمانی تمام این زمین‌ها به کلمنت‌‌مور، شاعر سرودِ شب پیش از کریسمس تعلق داشت، او که پژوهشگر آثار یهودی و یونانی بود به یاد محله‌ای در لندن که به خاطر خانه‌های سبک جورجیا معروف است، این منطقه را چلسی نامید. وقتی در ۱۸۱۱، نقشه‌ی شبکه‌ی خیابان‌های منهتن کشیده شد، پروژه‌ی بزرگی که برای همیشه شهر را تغییر داد، نهرها را پر کردند، پیچ جاده‌ها را صاف کردند و خیابان نهم درست از وسط زمین‌های مور سردرآورد. این دانشمندِ آرام چنان از شتاب وقوع آینده و ویرانی مزرعه‌ای که این همه عاشقش بود هراسان شد که بخش زیادی از زمین‌هایش را به مدرسه‌ی علوم دینی جنرال تئولاجیکال و کلیسای سنت پیتر اهدا کرد. او شصت قطعه باغستان را به آن‌ها داد با این گمان که با این کار، چلسی به تمامی در سیمان و سنگ فرو نمی‌رود، اما پس از مرگ مور زمین‌ها را فروختند و درختان فراوانی را با عجله قطع کردند.