کتاب ارتباطات اجتماعی جدید در عکاسی

(جنبه های اجتماعی عکاسی)

با ظهور فرایندهای دیجیتالی شدن بحث های آکادمیک به سوی پرسش از ماهیت زودگذر و بی دوام عکس رفته است. در این باره فیلیپ دوبوئیس تفسیر جایگزینی را برای الگوهای شاخص و واقع گرایی ارجاعی پیشنهاد می دهد (دوبوئیس و والی ۲۰۰۹). او ادعا می کند که عکس به گونه ای اجتناب ناپذیر به مدلول ارجاع می دهد زیرا عکس بدان وابسته است و درنتیجه لازم است پیش از ارائهٔ هر مرتبه از تفسیر هستی شناسی عکس بررسی شود. همچنین دوبوئیس اظهار می کند که احکام شاخص عکاسی بر نوعی از «پیچیدگی مفهومی» مبتنی است که شامل مفهوم شیء در حیطهٔ تجربیات بصری می شود. بنابراین طبق بحث دوبوئیس وجود شاخص سازی کیفیت تولید نشانه اش را مسلم فرض می کند و از عملی زیبایی شناختی که خود را بازگو می کند به واقعیت ظاهر می شود. عکس از تجربهٔ ارجاعی خود جدا نیست. با این استدلال توجه به سوی شیوهٔ تولید رهنمون می شود و درنتیجه مرحلهٔ تفسیر به سمتی می رود که دوبوئیس در قوانین عکاسی(۱۹۸۳) آن را تعریف می کند که شامل رابطهٔ نزدیک بین «موضوع» و «شی ء» می شود. او در کتاب خود با این استدلال نتیجه می گیرد که عکس ها خودشان هیچ معنایی ندارند. به جای آن معنای آن ها براساس رابطهٔ آن ها با شیء تعیین می شود. منطق شاخص عکاسی از تمایز بین احساس و وجود استفاده می کند. شاخص عکس نشان دهندهٔ وجود آن چیزی است که بازنمایی می کند («بوده است» از بارت) اما این بازنمایی بدون ملاحظهٔ شی ء چیزی در مورد معنای بازنمایی به ما نمی گوید. تعبیر دوبوئیس (۱۹۸۳) از عمل عکاسی بر اهمیت افراد در تولید عکس ها تأکید می کند. کتاب حاضر با همین نظریه پردازی نظریه های نشانه شناسی را در جهت درک روابط موجود بین معانی و همچنین بین افراد و عکس ها امتداد و بسط می دهد. علاوه بر این واضح و مبرهن است که گفتار امروزین عکاسی در جهان دیجیتالی این امر را بررسی می کند که آیا وجه غیر مادی اجازه می دهد بازفرآوری معتبری از واقعیت داشته باشیم؟ این بحث با پیشرفت های فناورانه و بازخوانی مفهوم سنتی از عکاسی به منزلهٔ «آینهٔ واقعیت» گسترش می یابد. عکاسی در مقایسه با سایر روش های بازفرآوری نشانه ای است که به گونه ای متناقض حضور امر غایب را گواهی می دهد. شاخص عکاسی امکان ورودی آنی و زودگذر به واقعیت و به سوی جهان نشانه ها را فراهم می کند. عکاسی وجود (عکس) یک امر غایب (موضوع به تصویر کشیده شده) را نشان می دهد. ماهیت دیجیتالی عکاسی به واسطهٔ این حضور همه جایی با ساخت و حفظ واقعیت پیوند دارد (دوبوئیس ۱۹۸۳). این کتاب با توجه به این مسئلهٔ نظری توجه خود را از «نمایش» به فهم «بازنمایی» واقعیت و تأثیر میانجی گری بر تفسیر نشانه های بصری معطوف می کند. وقتی مسائل نظری «مدلول» یا «ارجاع» در فرایند تولید مورد توجه قرار می گیرد دیگر بحث های فلسفی مانند هستی شناسی تصویر عکاسی نیز گسترش می یابند. بازن (۲۰۰۵) با توجه به همین رویکرد از هستی شناسی سینما پرسش می کند و اهداف فراتر از «مومیایی» را تحلیل می کند و جانشینی چیزها را با بازنمایی شان توضیح می دهد.در این گفتار دوربین واقعیت را با ایجاد توهمی از واقعیت نمایش می دهد که درواقع «بازنمایی» آن است. براساس نظر بازن (۲۰۰۵) ماهیت عکاسی با عینیت عکس ها مرتبط است. او اضافه می کند که حرکت غیر ارادی ساخت عکس مهم نیست زیرا تشابه را ایجاد می کند. عکاسی با توجه به خاصیت غیر ارادی اش وجود مدلول یا ارجاع را تأیید می کند اما این مسئله بدان معنا نیست که عکس دقیقاً شبیه آن باشد. درواقع ویژگی اصلی عکاسی این است که عکس را به منزلهٔ اثری از واقعیت نشان می دهد تا تقلیدی از آن.