کتاب میشل اوباما نشر خط و طرح

هر روز در مدرسه یک ساعت وقت ناهار داشتیم. به دلیل اینکه مادرم شاغل نبود و آپارتمان ما در نزدیکی مدرسه قرار داشت، معمولاً من با چهار یا پنج دختر همکلاسیم، درحالی‌که بی‌وقفه حرف می‌زدیم، به خانه ما می‌رفتیم و روی زمین آشپزخانه می‌نشستیم که «جکس» بازی کنیم و درحالی‌که مادرم به ما ساندویچ می‌داد، سریال «همه فرزندان من» را در تلویزیون تماشا کنیم. این کار یعنی داشتن گروهی از دوستان دختر صمیمی و با روحیه که به‌نوعی کانونی از خرد زنانه است، برای من تبدیل به عادتی شد که زندگی را برایم قابل تحمل‌تر و آرام‌تر کرده است. در طول ناهار، هرچه که آن روز در مدرسه اتفاق افتاده بود، اگر نارضایتی از معلمی داشتیم، اگر تکلیفی داشتیم که از نظر ما بی‌فایده بود، همه را تحلیل می‌کردیم. نظراتمان عمدتاً به‌صورت شورایی شکل می‌گرفت. گروه «جکسون فایو» را می‌پرستیدیم؛ ولی هنوز احساس مشخصی نسبت به «آزموندها» نداشتیم. قضیه «واترگیت» اتفاق افتاده بود، ولی هیچ‌یک از ما فهمی از این مسئله نداشتیم. فقط به نظر می‌رسید که تعداد زیادی پیرمرد پشت میکروفون در واشنگتن دی سی حرف می‌زنند، شهری که برای ما بسیار دور بود و با ساختمان‌های سفید و مردان سفیدپوست پر شده بود. در این میان، مادرم بسیار خوشحال بود که به ما سرویس و غذا می‌داد. این گردهمایی به‌سادگی، پنجره‌های به درون دنیای ما را برای او باز می‌کرد. در‌حالی‌که من و دوستانم غذا می‌خوردیم و گپ می‌زدیم، مادرم اغلب در همان نزدیکی به‌آرامی می‌ایستاد و کارهای خانه را انجام می‌داد و این حقیقت را پنهان نمی‌کرد که در حال گوش دادن به تمام حرف‌های ماست. با توجه به اینکه خانواده‌ی چهارنفری ما در فضایی با مساحت کمتر از ۸۵ متر مربع زندگی می‌کرد، زندگی یا فضای خصوصی برایمان خیلی معنا نداشت. تنها برخی اوقات این مسئله اهمیت پیدا می‌کرد. کریگ، که ناگهان به دخترها علاقه‌مند شده بود، پشت در بسته‌ی دستشویی با تلفن صحبت می‌کرد و سیم تلفن از پایه‌ی آن، که به دیوار آشپزخانه وصل بود، از راهرو می‌گذشت و به دستشویی می‌رسید. در رابطه با مدرسه‌های شیکاگو باید بگویم که مدرسه‌ی «برین ماور» نه مدرسه‌ی بدی بود و نه مدرسه‌ی خوبی. دسته‌بندی‌های نژادی و اقتصادی در محله‌ی «ساوت شور» در دهه‌ی ۷۰ میلادی ادامه پیدا کرد، به این معنی که هر سال جمعیت دانش‌آموزان، سیاهپوست‌تر و فقیرتر می‌شد. یک زمان حرکتی برای ادغام دانش‌آموزان در سطح شهر اتفاق افتاد که دانش‌آموزان را با اتوبوس به مدارس جدید می‌بردند، ولی والدین دانش‌آموزان «برین ماور» در مخالفت خود با این امر موفق شدند؛ چون از نظر آن‌ها بهتر بود این پول صرف بهبود خود مدرسه شود. به‌عنوان یک کودک، من هیچ دیدگاه خاصی نداشتم که آیا تجهیزات مدرسه کهنه بودند یا آیا اهمیتی داشت که دیگر تقریباً هیچ دانش‌آموز سفیدپوستی در مدرسه وجود ندارد. مدرسه از کلاس آمادگی شروع می‌شد تا کلاس هشتم، معنایش این بود که وقتی به سال‌های بالاتر رسیدم، تمام کلیدهای برق، تمام تخته‌سیاه‌ها و تمام ترک‌های روی راهرو را می‌شناختم. تقریباً تمام معلم‌ها و بیشتر دانش‌آموزان را می‌شناختم، برای من، «برین ماور» عملاً مثل خانه بود. قبل از شروع کلاس هفتم، یک نشریه‌ی هفتگی به نام «شیکاگو دیفندر» که خوانندگان افریقایی – امریکایی فراوانی داشت، یک مقاله‌ی تند و انتقادی درباره‌ی مدرسه‌ی «برین ماور» نوشت مبنی بر اینکه این مدرسه در طول چند سال، از یکی از بهترین مدارس دولتی شهر به یک «زاغه‌نشین فرسوده» با «ذهنیت فقیرنشینی» تبدیل شده بود. دکتر لاوینزو، مدیر مدرسه‌ی ما، در پاسخ به این ادعا، فوراً در دفاع از دانش‌آموزان و والدین این مدرسه نامه‌ای به سردبیر این نشریه نوشت و مقاله را «دروغی شرم‌آور که فقط برای دامن زدن به حس شکست و فرار طراحی شده است» خواند.